25 augustus 2022

Ik weet nog dat ik Leo na 1 van de meetings vroeg, weet je wat je nu hebt beloofd? Daar ontkomen we nu niet meer aan.

Ik begon in februari direct met zoeken. In eerste instantie naar een camper. Want ik wil de rondreis niet doen met een caravan. EN ik wil als we zelf verder reizen ook liever door met een camper. Een caravan is te beperkt. Ondanks dat we op dat moment nog een volledig solarsysteem hebben, is wildkamperen met een systeem wat je op moet zetten, niet eenvoudig en ook niet handig. En we kunnen met deze combinatie, niet op alle plekken komen. Dus off road zou ook mooi zijn.
Campers zijn intussen veelgevraagd geworden en niet aan te slepen. In Portugal een camper bekijken kan door de grootte van het land en de wegen lang duren. Dus 1 dag op een neer naar bijvoorbeeld Porto vanuit het zuiden is eigenlijk niet te doen

En we willen geen dwarsbed. We willen, net als in de caravan EN in de daktent in de lengte slapen. Zodat er nooit iemand over iemand anders hoeft als we uit bed gaan. Die campers zijn schaars.

En doordat we bijna 1 jaar in Portugal een huis huurden, is onze bankrekening aanzienlijk geslonken. Portugal is alles behalve een goedkoop land. Dat idee heeft vrijwel iedereen. Maar in het eerste jaar dat we er waren ging de diesel bijvoorbeeld al van 1.18 naar ergens rond de 1.50 (in 2021). Ik weet het niet precies meer. En het eten is er zeker minstens zo duur als in NL. Alleen groente is beduidend goedkoper. Groente ook vooral omdat Portugal gewoon een kiloprijs kent en Nederland een stuksprijs voor heel veel dingen. Daardoor zie je in Nederland ook alles dezelfde afmeting. En in Portugal mag het vanalles zijn. En in Nederland hadden we een lage hypotheek. En in Portugal huurden we duur.

In januari 2022 hadden we gekozen voor een aantal investeringsprojecten, waarmee we passief inkomen gaan genereren, maar niet direct. Ook dat betekende zo’n €15.000 wat we niet meer konden uitgeven aan iets anders. En ja, via de Wet van de Aantrekking zouden we ook dat makkelijk moeten kunnen compenseren, of op een andere manier een off road camper op ons pad komen, maar alle wetenschap ten spijt, dit lukte me (ons) niet.

Ongelooflijk veel uren gingen zitten in het zoeken van een camper. Tevergeefs. Tot ik op enig moment ook maar eens ging kijken naar rondreizen. Een camper huren was geen optie. Dat was zoooo duur. En wat wilden we zien? We dachten eraan om naar de Noordkaap te gaan. Dat zou in 5-6 weken makkelijk moeten kunnen.

Anyway
Naar rondreizen. Die kant en klaar zijn. Maar ik vind eigenlijk geen reizen voor 5-6 weken. En soms is het alleen een route, maar wat zie je dan onderweg? En in hoeverre is alles met een caravan erachter te doen? De site van ViaTioga.nl  had ik wel een soort routeplanner. Maar mijn vraag bleef dan, hoe is dit gepland. En is er echt wat te zien daar. In hoeverre overnacht je vaker op dezelfde plek. Het was een giga klus! We willen echt niet op elke camping staan. Niet alleen willen we graag rust en privacy, ook de kat heeft nog een beetje natuur nodig.

Toen we 1 april uit Portugal vertrokken, dacht ik, ik pak de zoektocht wel weer op als we in Nederland zijn. En ja, mijn dagen terug in Nederland bracht ik hoofdzakelijk zoekend door. Tot ik er bijna gek van werd (zie blog over online zoeken). Mijn ouders waren al vaker in Scandinavië geweest en verzekerden ons dat er altijd wel plek was op campings en dat je onderweg al veel kon zien. Je hoefde echt nergens te reserveren etc. Maar het betalen van de tol voor bruggen en ferry was ook al zo’n uitzoekklus. Ik snapte er NIETS van. Zoveel tegenstrijdigheid. Ik had geen idee.

Uiteindelijk, na het schrijven van de blog, gestopt met zoveel zoeken. En er meer op vertrouwen dat het goed komt. Hoewel ik in de maanden voordat we in Nederland aankwamen had gezegd dat ik NIET meer in de auto op zoek wilde naar campings, wist ik dat er weinig anders op zat. Ofwel… de tijd op de camping daar deels voor gebruiken.

In ieder geval was me 1 ding duidelijk, er is GEEN FLOW. Toen ik ook nog eens emotioneel reageerde wist ik dat er een reden was, waarom we NIET die vakantie zouden moeten doen naar Noorwegen. Want inmiddels hadden we besloten dat daar de natuur het spectaculairst zou zijn, dus dat wilden we alle 4 het liefst zien. Maar ja, leg maar eens uit dat je hele systeem zegt dat we daar NIET naar toe moeten, maar er geen enkele rationele reden te bedenken is waarom dat niet zou gaan.

Zoonlief kreeg op 16 juli 2022 vakantie. En ik had gedacht dan te kunnen vertrekken. Helaas had school aangegeven dat de vakantie op maandag 18 juli was gepland, en hoewel ik vooraf toestemming had gekregen van Lidl om onze zoon 6 weken mee te nemen in de zomer, werd hij dat weekend volop ingepland, want zoonlief had immers aangegeven dat hij op 18 augustus vakantie nam.

Op 18 augustus was het zo ver. Na 6 weken van voorbereiden, caravan verbeteren, spullen kopen etc. was het tijd voor vakantie. Heerlijk om onze zoon zo lang bij ons te hebben. Een van de redenen waarom ik het ook niet over mijn hart kon verkrijgen om niet te gaan. Dit is wat hij graag wilde. Leo had ingestemd en ik wilde niet de lolbreker zijn.

Onze eerste overnachting is in Duitsland. In Nederland hadden we ons cassette van het Thetford toilet al wat vernieuwd, want als we die rechtop hielden, dan liep er pies uit. Niet echt wat je wilt.
Eenmaal in Duitsland aangekomen, blijkt dat de pies er zelfs deels naast loopt en niet volledig in de cassette komt. Gatverdarrie zeg! Dit moet gewoon goed werken!

Onze tweede overnachting is in Zuid-Funen Denemarken en vanuit daar gaan we op dag 3 richting Kopenhagen. Ondanks de pogingen van Leo, blijft er pies naastlopen en dus besluiten we in Denemarken een nieuwe cassette te kopen (dag 4). Gelukkig verliep dat volledig in flow. En konden we het ophalen bij een man die een webshop voor campingartikelen heeft in Scandinavië (leuk trouwens, een zeer sympathieke man, eruit ziende als een rouwdouwer die geen verstand heeft van online, heeft gewoon een succesvolle webshop en hij pakt zelf de spullen in samen met een medewerker. Geweldig! – Maar dit terzijde – )

Eenmaal aangekomen in Denemarken probeer ik campings te bellen, nadat onze eerste campingkeuze vol is. Het blijkt erg druk op de campings in Denemarken, geven ook de medewerkers aan.

Ik dacht bij de eerste camping die ik belde waar ik een soort melding in het Deens kreeg dat er iets niet goed was, dat het aan dat nummer lag. Ook al stond het nummer op de website en had ik het juiste nummer ingetoetst. Toen dit ook bij andere campings gebeurde en op aanraden van de ene camping toch naar een andere gingen, ontdekten we dat het probleem niet bij hun zat maar bij ons. Na een flinke speurtocht bleek dat we een andere provider moesten kiezen om te kunnen bellen in Denemarken. EN als we willen internetten via ons Nederlandse abonnement, dan moeten we ook weer een andere provider kiezen.
Leuker kunnen ze het niet maken.

Terwijl we op de tweede dag aankomen op een ecocamping direct aan zee, blijkt opeens dat de caravan licht onder stroom staat. Yanaica pakte de caravan vast en kreeg lichte stroomstootjes. Na flink wat zoeken (ik natuurlijk online en Leo bij de installatie) ontdekken we dat het probleem zit in de aansluiting van de camping. Op z’n Jan Boerenfluitjes hebben ze van 1 aansluiting meerdere vertakkingen gemaakt en dat is totaal niet geaard gegaan. Leo ruilt de stekker om met iemand die een seizoensplek heeft en er niet is, heeft daardoor een geaarde stekker en het probleem is opgelost. We melden het bij de ecocamp leiding die bekent dat ze er niet heel veel verstand van hebben 😉.

Toen we deze caravan kochten, zat er nog vanalles in aan spullen. Waaronder 2 opvouwbare stoelen, niet supersterk en niet echt voor volwassenen, maar Yanaica zit er prima in. Gerlof eigenlijk niet door zijn lengte. Hij houdt enorm van achterover leunen in stoelen -en al snel blijkt het frame te verbuigen en is niet meer bruikbaar. Ik vind in Denemarken op 15 minuten van de camping een Jysk waar we nieuwe, ditmaal relax-stoelen, kopen. Kinderen blij. En wij ook.

Deze dag rijden we Zweden binnen. Zoonlief wil graag een IKEA in Zweden bezoeken en we bezoeken in Göthenborg filiaal Bäckebol, omdat de andere midden in een verhuizing naar een nieuw pand zit en ik op Google allemaal negatieve reviews lees. We besluiten vanuit daar richting het Vänemmeer te gaan. Ik had Trollhättan gevonden als een attractie en zonder enige moeite, zijn we er een half uur voordat de sluizen zich openen en er 300.000 liter per seconde doorgaat, zodat er een kolkende rivier ontstaat. We parkeren vlakbij inclusief caravan om vanuit daar naar een camping te gaan. De camping die we wilden was helaas vol. En met veel zoekwerk een alternatief gevonden.

Bij terugkomst willen we onze weg vervolgen. Ik loop vooruit om te kijken of we de bus met caravan (we hebben nogal een grote draaicirkel) kunnen keren verderop. Dit blijkt het geval en Leo komt eraan. Ik hoor direct een harde klik telkens. Dit klinkt heel fout! We bekijken het direct ter plekke. Leo krikt de caravan op. Het wiel blijkt lastig te draaien. Wij vermoeden de wiellagers. In elk geval piekeren we er niet over om door te rijden. Dus we gaan terug naar de parkeerplek, waar inmiddels vrijwel iedereen weg is. En zetten daar nu de caravan neer en de bus er tegenover. En we installeren ons, zetten de stoelen en tafel buiten. Deze plek is geen straf! We staan in de schaduw, vrijwel de hele dag. Er is een rivier vlak voor ons, het is geen doorgaande weg en we zitten vlakbij alles.

MAAR… het is zaterdag. En alles is gesloten. Via de Wakkere Campergroep krijg ik hulp van een Nederlander die in Göthenborg woont en daar nu zijn laatste spulletjes ophaalt om voorgoed Zweden te verlaten. Hij belt naar het bedrijf dat het dichtstbijzijnde is. Het bedrijf waarvan we dachten dat we dat maandagmorgen zouden bellen. Hij krijgt gehoor! Maar ontdekt dat al zijn personeel met vakantie is en er geen monteurs aanwezig zijn. SHIT! Maar fijn om dat nu al te weten! Stel je voor dat we onze hoop daarop hadden gevestigd!

Hij probeert ook het tweede bedrijf te bellen. Een wat groter bedrijf. Zij nemen niet op. We zijn ook nog in overleg met de Nederlander en hij vermoedt dat het ook nog aan onze handrem van de caravan kan liggen, omdat deze langere tijd steeds vaststaat. We hebben natuurlijk hele lange periodes de caravan stil hebben staan in Portugal. Meestal voor zo’n 5-6 maanden. Volgens hem kan dit de rem beïnvloeden, en aangezien de dop (nadat je het wiel verwijdert) ook heet is, lijkt hem dat het euvel. Wij zijn geen monteurs. Twijfelen wel. Maar het maakt niet uit. Het caravanbedrijf mag het oplossen.

Noodgedwongen moeten we dus 2 nachten wildkamperen op deze plek. We maken er het beste van.
Bezoeken nog het Science museum wat op loopafstand zit (een grijze regenachtige dag wordt zo erg leuk), doen een mooie wandeling om het water wat daar is. We blijken zelfs een openbaar toilet vlakbij te hebben waar we met de juiste sleutel ook nog eens vers drinkwater kunnen tappen! Zo komen we deze 2 nachten wel door.

Op maandag gaan we naar het caravanbedrijf. Om 10 uur gaan ze open. Bij aankomst blijkt dat ook zij geen monteurs beschikbaar hebben. En we krijgen twee adressen. De eerste blijkt het bedrijf waarvan we al weten dat hij geen personeel heeft. Het tweede bedrijf rijden we naar toe. Dit blijkt een aanhangerbedrijf. De eerste dag na hun vakantie en wij staan op de stoep 😉 . Gelukkig spreekt hij een prima woordje Engels, al denkt hij van niet. We hebben een ALKO chassis en dat blijkt een geluk, want daarvoor zijn alle onderdelen makkelijk verkrijgbaar. Hij geeft aan dat we er de volgende dag om 8 uur kunnen staan met de caravan en dan gaan ze het bekijken en waarschijnlijk oplossen.

Dus nog een derde nachtje wildkamperen. Met de solarbatterij en de huishoudaccu hebben we het 2 dagen gered, maar inmiddels moeten we de auto wel aan de caravan hangen om de koelkast nog te kunnen laten koelen. Dat doen we een uur. Onvoldoende blijkt achteraf, maar het is wat het is.
Na 2 dagen niet gedoucht en haren gewassen te hebben zijn we allemaal toe aan een poetsbeurt. Met vele omwegen vinden we uiteindelijk een gratis openbaar douchegebouw in een prachtige omgeving (bij de dichtsbijzijnde camping mogen we niet douchen, ook al willen we daar wel voor betalen). Heerlijk als landen voorbereid zijn op onvoorziene omstandigheden en ze gratis douches en wc’s plaatsen! Kan Nederland nog iets van leren 😉 .

De volgende dag zijn op tijd bij het aanhangerbedrijf. We zien daar dat met het juiste gereedschap zo’n dop om de wiellagers te kunnen bekijken er heel MAKKELIJK af komt. EN de monteur zegt direct dat het de wiellagers zijn. Hij geeft aan ze te bestellen, hij krijgt ze vandaag binnen en belt als het klaar is. Wij besluiten nu echt naar het Värammeer te gaan. We rijden door een prachtig gebied. Met verse bosbessen langs de kant. Een hert over de weg. En de kat heeft het op de stopplek heerlijk naar zijn zin. Het was een klein half uur rijden. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een oproep heb gemist. Ik bel terug. Heb heel slecht bereik. Ik begrijp iets van dat we kunnen terugkomen. Een dubbel gevoel. We zijn net op een prachtige plek, maar we moeten terug. Bij terugkomst blijkt dat alles is gerepareerd. En na ca. 100 euro te hebben betaald vervolgen we onze reis.

Het liefst gaan Yanaica en ik terug. Tsjechië heeft ook prachtige steden, dat vindt Gerlof vast ook mooi. Maar het is wel weer een heel eind naar beneden. De mannen vinden onze gedachtes maar niets. Ons gevoel is nergens op gebaseerd. En dus stem ik in met het vervolgen van de reis. Ik heb een gevoel. Ik zie wat er gebeurt. Waarom voel ik me zo raar?

Het regelen van prepaid internet voor onze MIFI was sinds 1 april in al die verschillende landen best een uitdaging. Niet alleen kost het tijd, soms is het ook erg duur. In het ene land konden we het snel regelen en in andere was het lastig en weer een ander erg duur. Via een wakkere campergroep had ik vernomen dat Tiecom in Spanje een internet abonnement aanbied met geldigheid in heel Europa. €39,90 per maand. Best een aardig bedrag, maar al met al wel fijn dat we dan niets meer zouden hoeven doen. Ik laat het ingaan op de eerste dag van onze vakantie. 300 GB, dan hebben we ruim voldoende, ook voor de kinderen.

Terwijl we op de parkeerplaats staan te wachten, blijkt het internet ermee op te houden! Juist nu we stil staan op een Parkeerplaats, hebben we er behoefte aan! We kunnen tenslotte niet de wifi van een camping gebruiken.

Na wat heen en weer gemail met het bedrijf, resetten ze de SIM waardoor het probleem is opgelost. MAAR… dat duurt duurt slechts enkele dagen!! [lees vooral verder 😉 ]

Boven de wc hebben we ook een aanrecht gemaakt, zodat er voldoende werkruimte is. Maar dit is in 2 delen en opklapbaar, zodat je ook nog makkelijk het toilet kunt gebruiken. Na 2 jaar zijn deze scharnieren uitgeput, verroest en breken door. 1 plank kan niet los blijven liggen als we rijden, dus deze bergen we op. Hoe we dit moeten oplossen weten we nog niet. Wel merk ik dat ik het fijn vind dat we met dat halve blad, ook allemaal nog van het toilet gebruik kunnen maken EN dat er dan nog voldoende ruimte is om bijvoorbeeld voor de nacht dingen op te zetten, omdat dan van de zithoek een bed voor de kinderen wordt gemaakt. Dus hoe we dit ook gaan fixen, we gaan een andere oplossing bedenken dan we nu hebben. Dit kan wachten tot we terug in Nederland zijn.

De wc blijft ons bezig houden. Na een paar haperingen, houdt het doortrekken helemaal op. Het toilet is ingebouwd en er is moeilijk bij te komen. Leo doet een poging, maar hij kan er lastig bijkomen. We besluiten ook dit niet op te lossen. Te accepteren dat we niet kunnen spoelen en zo af en toe er extra water ingooien. (overigens hebben we eind augustus op de Caravan Salon in Düsseldorf geleerd via een demo over composttoiletten dat urine in combinatie met water zorgt voor de amoniakgeur. Als er alleen urine in zit, gaat dat niet gebeuren).

Dachten we alle issues in Zweden te hebben opgelost, bij aankomst in Noorwegen gebeurt weer hetzelfde. In Zweden hebben we echter de tweede SIM-kaart al moeten gebruiken. Het contact gaat ditmaal iets minder snel. Resetten kan blijkbaar niet meer, omdat ze dat al eens hebben gedaan. Ik krijg het aanbod om per Express weer nieuwe SIM-kaarten opgestuurd te krijgen. Maar het is mij duidelijk, dit gaat niet werken zo. Van de 13 dagen, heb ik nog geen week kunnen gebruiken.

Ik besluit dit gloednieuwe abonnement te beëindigen en geld terug te vragen. Vodafone laat duidelijk steken vallen. Iets wat ik overigens niet van ze gewend ben. Maar ze hebben hier geen oplossing voor.

Helaas betekent dit dat we zuinig op onze MB’s moeten zijn vanuit het Nederlandse abonnement. Jammer! Ik deel altijd video’s en foto’s in ons kanaal en ook in Facebook Stories en Reels plaats ik elke dag foto’s. Het is niet anders.

We genieten enorm van Noorwegen, ook al gaat het anders dan gedacht. Zoonlief werd een dag eerder 18 en we zaten nu niet in die spectaculaire omgeving waar allemaal spannende dingen gedaan kunnen worden. Door alle vertragingen en pech die we hebben gehad.

Op dag 14 rijden we door de Hardangervidda. Een prachtig en zeer bijzonder gebied. Nog nooit zoiets gezien! We willen wel op een camping staan, maar ze zijn allemaal vol. We blijven doorrijden tot we een geschikte wildkampeerplek vinden.

En dan slaat het noodlot toe.

Het is inmiddels al 17.15 uur, we rijden op een tamelijk smalle weg. Wij rijden aan de binnenkant, met rotswanden, tegemoetkomend verkeer rijdt langs een stenen muurtje. De bestuurders van de campers zijn niet allemaal even goed. En op enig moment zie ik het fout gaan. De tegemoetkomende Duitse bestuurder rijdt niet dichtgenoeg langs zijn muurtje en manlief trapt niet op de rem, maar rijdt langzaam door EN stuurt naar de rotswand toe. Het caravanwiel zakt naast de weg, in een drassige modderpoel, want het regende veel die dag. Ik kijk in de spiegel en zie dat de caravan tegen de rotswand staat en dat Leo absoluut niet verder mag rijden:

Ik schreeuw STOP!

Ik word boos ben teleurgesteld. Al jaren zeg ik tegen Leo dat de auto een rem heeft. Ook in Portugal heeft hij al twee keer hierdoor schade aan onze bus veroorzaakt. Volledig onnodig. Als er onvoldoende ruimte is rem je. Van mijn vader leer ik achteraf, dat als jij stilstaat en die ander komt tegen jou aan, dat deze dan ALTIJD schuldig is. En dan was de schade dus gewoon gedekt. In ons geval is schade nu niet gedekt. Want de man rijdt door en wij staan met de gebakken peren.

Maar goed, met boos worden bereik ik niets. Dit moet opgelost worden. We bekijken de schade. Doorrijden kunnen we zeker niet. Dan komt de rotspunt tegen de buitenlamp aan en zal onherstelbare schade toebrengen, want de buitenlamp zal er afgerukt worden. Er moet een manier gevonden worden dat de caravan eerst naar de zijkant gaat, voordat het weer vooruit kan. Achteruit rijden lukt helaas ook niet. Deze weg gaat al naar beneden voor ons. En we zitten naast de weg. Onze bus is niet sterk genoeg om deze eruit te trekken.

Na ca. 10 minuten stopt er een jong Noors stel die me een bergingsbedrijf doorgeeft. Ik doe online melding en kan zelfs via GPS de locatie doorgeven. Fijn! Want ik zou niet weten hoe ik moet uitleggen waar we zijn.

Maar na 15 minuten nog niets gehoord. Ik besluit te bellen. Hij heeft de melding nog niet gezien. Maar geeft aan alleen Zweden of Noren te helpen. Wel geeft hij de melding door aan een bedrijf dat wel kan komen helpen. MAAR… we zullen vooraf iets van 4000 NOK moeten betalen. Dat maakt me niet uit. Dit kunnen we zelf niet oplossen. Leo heeft al wel een idee. Maar als we met een bergingsbedrijf dat kunnen doen, dan is dat hopelijk beter. Al weet ik ook niet hoe zij deze klus goed kunnen klaren.

Het blijkt druk met ongelukken en we zullen nog uren moeten wachten is de voorspelling. SHIT!
Zolang we nog niet gebeld worden, is er nog niet eens hulp onderweg. We besluiten die tijd te gebruiken.

Auto’s passeren ons ondertussen vrijwel constant. En zelfs vrachtauto’s komen voorbij en rijden superlangzaam om er zeker van te zijn dat ze ons niet raken, maar ook het muurtje niet. Bussen komen voorbij. Een Noorse buschauffeur vraagt vanuit een dichte bus of we ok zijn. Ik knik en bedank hem. Af en toe stopt er iemand. Een aantal Nederlandse en Noorse auto’s stoppen en vragen of ze iets kunnen doen. Ik waardeer hun aanbod, geef aan dat ik het heel lief vindt, maar dat er hulp is gebeld. Ik zou niet weten wat ze voor ons zouden kunnen doen.

Het plan van Leo is: Caravan opkrikken, stenen onder het wiel plaatsen, zodat de caravan weer recht staat en we weg kunnen rijden. Ik ben akkoord. Het klinkt plausibel.

Er is bijzonder weinig ruimte tussen de rotswand en de caravan maar het lukt hem wonder boven wonder om de krik te plaatsen, met een steen eronder en het wiel omhoog te krijgen. Ik heb intussen bedacht dat ik de modderige kant ga volleggen met stenen, zodat het weer een harde weg wordt waarop een band goed grip kan krijgen. Ik zoek stenen en samen leggen we de zijkant vol. In de hoop dat dit de stabiliteit geeft aan de caravan en hij niet weer terugschiet naast de weg.

Dan stelt Leo voor dat ik tegen de rotswand ga aanstaan, terwijl hij langzaam gaat proberen weg te rijden. Ik krijg direct visioenen dat ik wordt geplet door de caravan die tegen de rotswand komt en zeg dat me dat niet zo’n goed plan lijkt. Ik ga rijden en hij kiest voor die plek.

Op een wat rustiger moment ga ik heel langzaam rijden en trek de caravan eruit. Leo geeft de caravan nog wel een duw, dus het was goed dat hij daar stond. En dan opeens kunnen we doorrijden!! Nog geen 2 kilometer verder op is het plaatsje Kinsarvik. Daar blijkt gelukkig een enorme parkeerplaats te zijn (met daarboven de camping die geen plek had).

Eenmaal daar neem ik de schade binnen op. NIETS!!! Ik ben zo ongelooflijk blij! Er zit nl. ontzettend duur behang in. En ik heb geen restanten kunnen bewaren. Gelukkig heb ik dat ook niet nodig. Alleen de buitenkant + dak heeft schade.

Kort voor het ongeluk is het gestopt met regenen, we hebben dus ook geen waterschade!

Nog een geluk… Er staan grote betonnen dingen op de parkeerplaats, die Leo als stevige trap kan gebruiken! Pfiew! We zetten de caravan zo neer dat hij dat kan gebruiken.

Ik ga koken, en Leo gaat kijken naar de schade en met ducktape (lang leve sterke tape) en silliconenkit het dak dichtmaken. De kinderen blijven ondertussen in de bus. Er wordt flink getimmerd op de caravan en dat is geen fijn geluid.

Op enig moment bedenk ik me dat de kinderen even moeten gaan vragen bij die camping of er echt geen plek is.

Wederom geluk! Er blijkt plek. Leo rijdt er snel heen met de bus. Hij betaalt voor 1 nacht. En we kunnen er rustig na het eten naar toe rijden. Geen haast.

En zo loopt dit akkefietje af.

We praten er die avond niet over. Yanaica en ik weten het allang. Geen haar op ons hoofd denkt eraan om de vakantie voort te zetten in Noorwegen. We gaan niet langer de signalen negeren. We wachten niet tot we geen huis boven ons hoofd meer hebben. We wachten niet tot er gewonden of doden vallen. HET IS GENOEG GEWEEST.

De volgende ochtend, nog liggend in de daktent, begin ik het gesprek met Leo. En gelukkig ziet hij nu in dat we inderdaad niet doorkunnen. Ik heb ook geen idee of Zweden goed voor ons is. In elk geval lijkt Denemarken goed. Maar aangezien de problemen al in Duitsland begonnen, weten we niets zeker.

We kunnen weer heel veel kilometers maken met alle risico’s onderweg. Of we gaan nog 1 dag rijden en gaan dan met de boot de oversteek naar Denemarken maken.

Het lukt me om een goede veerdienst te vinden. Hoewel we geen creditcard meer van de bank mogen hebben, omdat er niet maandelijks inkomen binnenkomt. Dankzij onze passieve inkomenstromen, hebben we nu wel een crypto account bij Nexo, waar we overigens ook gewoon valuta op de rekening kunnen hebben, en via hen hebben we een credit card.

Hierdoor kan ik de reis al online boeken, voor overmorgen om 8 uur ’s morgens. Ik kan er een online ontbijtbuffet bij regelen EN vind een camping vlakbij de haven, zodat we in de ochtend alleen maar ons klaar hoeven te maken, een paar kilometer hoeven te rijden.

En daarna loopt het voorspoedig. In Noorwegen komen we in het begin nog op een smal stuk, maar waar ze nu gelukkig met verkeerslichten werken: Dan mag de ene kant, dan de andere kant. En ja, dat stuk is kilometers lang, en ja soms kun je wel 15 minuten moeten wachten, maar je bent wel zonder brokken die kilometers verder. Overigens kunnen wij direct doorrijden. Het eerste teken dat we weer op de juiste weg zitten.

En na deze eerste kilometers van smalle wegen, blijkt de rest van de route prima begaanbaar. En we komen op tijd aan in Larvik. Hoewel we daar 2 plaatsen moeten kopen ivm onze bus en dat dus enorme afzetterij is, want qua plekgrootte hadden we makkelijk op 1 plek kunnen staan, is dat de laatste hobbel waar ik me overheen zet. Ik heb een oom die de uitspraak heeft (weliswaar in het Fries): Beter duur dan niet te krijgen. En die uitspraak zeg ik regelmatig 😉.

De kinderen genieten de volgende dag volop van het ontbijtbuffet en de overtocht. Onze kat iets minder. Daarna komen we aan in Hirtshals en verblijven een aantal dagen op een camping vlakbij Skagen. Direct aan zee, direct aan de duinenrij. En ondanks dat het een enorme camping is, is het er erg rustig en komen we weer bij. We merken dat we ons hier goed voelen en ik voel me letterlijk bevrijd.

Nadat het besluit van de overtocht is gemaakt, vind ik de reis tot de haven nog spannend, maar daarna valt alle spanning van me af. Nu is het ‘gevaar’ geweken. Ik voel letterlijk een groot verschil.

Ook erna gebeuren nog kleine dingen, waardoor ik zie, ik ben volledig in contact met mijn ZELF, ik voel het goed aan en ik mag VOLLEDIG OP MEZELF VERTROUWEN.

Ik weet nog goed dat we in 2004 financieel aan de grond zaten. Ik solliciteerde me suf. En ik kreeg een aanbod voor een baan. Bij een financiële instelling, bij een zelfstandig ondernemer die iemand extra nodig had. Een baan die ik totaal NIET wilde! Maar er moest eten op de plank komen. Ik kon toch geen nee zeggen?

Mijn lichaam reageerde heftig, maar ik wist echt niet of dat kwam omdat ik het spannend vond of omdat dit weerstand was. Ik ben toen zelfs nog helemaal naar een vriendin in Friesland gereden in totale vertwijfeling. Maar eigenlijk voelde ik aan alles. DIT WIL IK NIET.

De grens tussen een gezonde spanning of weerstand is flinterdun. En het kost mij oefening om te ontdekken wanneer het weerstand is en wanneer ik het spannend vindt, maar dan op de juiste manier.

Dit was duidelijk weer een grote oefening.
Die ik niet ga negeren.

Ik mag meer vertrouwen
Meer op mezelf
Meer op het universum
Meer op de wet van vibratie
Alles is goed.

En voor wie daar soms nog mee worstelt, deze video heb ik als MP3 gedownload en er zijn tijden geweest dat ik deze elke keer afspeelde in de auto, begon ermee in de ochtend etc. Het heeft voor de grootste shift gezorgd in mijn bewustZijn.

Blijkbaar ben ik er, ondanks dat mijn hoofd niet meer gevuld is met werk, toch weer wat verder vanaf geraakt. Deze les in vertrouwen had ik blijkbaar weer nodig, om weer dichter bij mijn kern te komen. Ik zal mezelf eraan herinneren: Alles komt altijd goed en alles is altijd goed.