Ik ben het nieuwe jaar begonnen met goed ziek worden. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zo lang uit de running was. Twee weken duurde het voordat ik weer mijn activiteiten oppakte. En na drie weken moet ik af en toe nog steeds hoesten. En mijn conditie is nog slechter geworden. Ik zie ook dat het niet voor niets is dat dit gebeurt.

Een stevige griep kreeg me te pakken. Met een groep mensen die hier kerst en oud en nieuw doorbracht en waar al de nodige zieken aanwezig waren. En velen werden tijdens de dagen hier, of kort na thuiskomst ziek. Ook ik moest er deze keer aan geloven. Ik, die eigenlijk altijd blijf staan. Een nacht of 5 heb ik zelfs veel zittend doorgebracht. Totdat ik zo moe was dat ik kon liggen zonder de longen uit mijn lijf te hoesten. Ik heb koorts gehad. Twee ontstoken ogen, door de stress van het hoesten. Ik zag er niet uit. En ik voelde me verschrikkelijk. En 1 dag heb ik zelfs een halve dag de ogen vrijwel alleen maar dichtgehad. Oh ja en mijn reuk was opeens weer weg. Ik kreeg ‘m overigens gedeeltelijk weer terug dankzij een oorkaars!!!

En hoe naar ik me ook voelde, ik realiseerde me vooral, dat dit nu niet voor niets gebeurt. En ik kon me er goed aan overgeven. Want, ik heb steeds meer lol in hoe ziekte werkt. En ook programmeringen. Om een voorbeeld te noemen: Word ik ziek omdat iemand met een booster dichtbij is geweest en geef ik dat de ‘schuld’, of werd ik ziek omdat er iets anders speelde en het dan zo wordt geregeld in de kosmos dat iets waar ik gevoelig voor ben, mijn gezondheid kan triggeren en er een kans is voor heling?

Sinds ik op een locatie in Frankrijk ben, merk ik dat ik hier ben om een reden. En al snel ontdekte ik dat loslaten en vooral controle loslaten iets is, wat ik hier blijkbaar mag oplossen. En wat daarvoor nodig is, komt op mijn pad. En dat is best veel kan ik je zeggen.

Zo begon ons avontuur hier, met een houtweek. Hoewel wij daar niet voor kwamen, want wij kwamen om een tiny house te bouwen, werden we erin meegenomen. Ik wilde ook wel leren hoe je een boom moet omzagen. Hoe de machines werken. Hoe het hakken van houtblokken met een bijl gaat en dat zelf doen, etc.. Ik ben alleen niet een van de ‘gasten’, en ik ben ook niet een ‘crewmember’. We zijn net aangekomen en hebben hier een missie te doen.

Het was een intensieve houtweek, waar ik volop werd getriggerd. En er is de afgelopen tijd veel tijd geweest voor reflectie. En ik realiseerde me opeens iets.

Na de HAVO deed ik een eenjarige particuliere opleiding tot Euro-Hostess. 1 jaar, 23 vakken, waarmee ik het toerisme én het zakenleven in kon. Pittige opleiding, werd vooraf gezegd. Maar nooit spijt van gehad. En ik heb inderdaad in het toerisme en zakenleven gewerkt. En ik realiseer me, dat juist mijn ervaring in het toerisme, maar zeker ook in de marketing, me er bewust van heeft gemaakt wat ‘gasten’ of ‘klanten’ willen, dan wel nodig hebben.

Ik vind het belangrijk dat gasten zich welkom voelen en dat een gastheer of gastvrouw eigen ‘needs’, voor die van zijn/haar gasten stelt. Dat er zorg wordt besteed aan de netheid (mate van schoonmaken) in alle ruimtes, maar slaapkamer, keuken, badkamer en toilet is voor mij extra belangrijk. Dat er ook kleine details zijn, waaruit blijkt dat ze blij zijn met hun gast(en). Als daarin steken vallen, dan vind ik dat erg lastig om het niet aan te pakken en op te lossen. Maar voor wie los ik het op? Waarschijnlijk alleen voor mezelf!?

Ik begin me te realiseren, dat de keuze voor de hostessopleiding, het organiseren, het gastvrouwschap bij mijn noodzaak om zelf controle te hebben en te houden past. Want iets organiseren, aan details denken, dan heb ik de uitkomst min of meer zelf in de hand. Het doen zoals je denkt dat de meeste mensen het fijn vinden (al is er ook veel aanname op dat gebied). Gasten het naar de zin maken, ze een welkom gevoel geven, ze helpen met tips waar je wat kunt zien en doen. Mensen ontvangen op het vliegveld (Wat vond ik het cool dat ik in Tunesië, bij de aankomst van een vlucht via een microfoon, de mensen die met een chartervlucht waren geland, welkom mocht heten. In het Duits én in het Frans (de tweede taal van Tunesië). Zo’n soort omroeper op een treinstation. DING DONG… en dan zo’n omroepstem opzetten, haha.)

Ik help gasten graag, maar heb wel degelijk een grens. Zo gedroegen sommige Duitse gasten zich onmogelijk, toen ik in 1993 op Korfoe werkte. De meest voorkomende klacht die ik daar kreeg, was men aan de receptie geen Duits sprak. Ik reageerde steevast: ‘Hoeveel talen spreekt u?’. Vrijwel altijd was het antwoord: 1. Duits. En ja, dit was in de begin jaren ’90, nadat Oost-Duitsland open was gegaan en zij eindelijk vrij mochten reizen. Geen idee hoe hun scholing was, maar naar een ander land reizen en vervolgens verwachten in je eigen taal aangesproken te worden, dat vind ik toch wel een bijzondere aanname.Ik gaf dan ook altijd aan dat de man of vrouw bij de receptie al minimaal 2 spreekt en vaak nog een derde. En de gast zelf? Die sprak dan alleen maar Duits.

Wie kiest er voor een vakantie in het buitenland, en verwacht dat ze hun eigen taal kunnen blijven spreken? Duitsers zijn er in elk geval goed in.

De meest bijzondere klacht die ik ontving, was toen een groepje van 3 in een kamer/appartement voor 3 personen was. Ze kwamen zeer verbolgen bij me, met de klacht dat er maar 2 haakjes waren om je handdoek of badjas aan op te hangen. Dit was toch een ruimte geschikt voor 3 personen?
Toen haakte ik af. En ik wist dat ik dit vak niet tientallen jaren zou kunnen uitoefenen. Gaan mensen nu echt zeuren over dit soort dingen? Laat je je vakantiestemming echt beïnvloeden door zoiets? Hang het over een deur. Over een stoel. Een spiegel. Wees creatief. ‘Laat ’t los’ zou ik waarschijnlijk in deze tijd zeggen 😉.

De gastvrouw in mij, komt op deze plek weer naar voren. Waar we zijn is een toeristische plek. Er is ook een camping bij. Doordat we wonen in een caravan, ervaren we de plek natuurlijk ook als ‘campinggasten’. Maar omdat we ook vertoeven in de huizen, merken we ook hoe het daar is. En we zien wat prettig is en wat we als ‘bijzonder’ ervaren. Zo is de verlichting in de douches voor ons ver beneden peil. Mijn eerste reactie was: ‘Ik draai er wel een andere lamp in’.
Maar wat doe ik dan? Zelf controle houden, en iets zo maken dat het goed voor mij is.
De afgelopen maanden ontdekte ik, dat dit helmaal niet de beste aanpak is.

Ik weet inmiddels, dat hier ook mensen komen die gevoelig zijn voor lamplicht. En die het fijn vinden dat er sfeerverlichting is. Zij komen waarschijnlijk ‘eindelijk’ ergens, waar de verlichting voor hen prettig is. En ik? Ik neem voortaan een zaklamp mee en zet die erbij aan zodat ik meer licht heb bij het douchen en aankleden.
Iedereen blij.

En hoe klein dit ook mag lijken, ik begin meer en meer te begrijpen hoe groots dit voor mij is. Want blijkbaar is de noodzaak om controle te houden, gelinkt aan het vasthouden van gewicht! Een openbaring voor mij! En hoe meer controle ik kan loslaten, hoe meer gewicht ik lijk te verliezen. Tenminste, vooralsnog zie ik daar een link tussen.

De lessen in loslaten en in controle loslaten komen op deze plek voortdurend. Er gebeurt constant iets waardoor ik word getriggerd in mijn behoefte om er iets aan te doen. Om iets te veranderen. En ik weet nu (pas), dat deze triggers niet meer gaan stoppen, tot ik dit echt heb opgelost. Dat dit geen issue meer is. Geweldig! Wat een heerlijk vooruitzicht!

Intussen gaat de bouw van het tiny house alles behalve zo snel als we hadden gedacht. Om meerdere redenen: Het seizoen is er niet naar, er is niet genoeg ‘restmateriaal’, wat er is, was zo oud dat het restaureren enorm veel tijd in beslag neemt etc. etc.

Er is voor mij iets dat energetisch is veranderd waardoor ik ook echt het idee heb, dat dit er niet meer gaat komen. En door alles wat we meemaken, begrijp ik best dat anderen zich soms afvragen, waarom we blijven. En ik weet het nu. Ik blijf tot het is opgelost, of tot ik weg moet of voel verder te moeten om elders nog een stuk op te lossen. Behalve Leo en Yanaica, weet niemand wat zich afspeelt bij mij. En dat is fijn. Want wat niet weet, kan er ook niet bewust mee bezig zijn 😉. We moeten niet in een situatie komen waarbij anderen gaan zeggen hoe ik zou moeten gaan reageren, omdat ze weten wat er speelt. Dat gaat niet werken. Dat inzicht en dat gevoel moet vanuit mezelf komen. Dit is iets wat ik heb op te lossen.

En eerlijk gezegd word ik wel heel blij van de inzichten die ik inmiddels heb gekregen. En die ziekte? Die helpt me bij mijn transformatieproces. Ik ben weer nieuwe dingen aan het luisteren. Ik krijg weer inspiratie. En ik laat me leiden naar het volgende dat goed is voor mijn ontwikkeling. En intussen, geniet ik van alle lessen ❤️.