Afgelopen winter werd het voor mij in Frankrijk echt duidelijk… Ik claim mijn plek niet. Laat anderen voorgaan of eerst kiezen. Ga niet zitten als er te weinig stoelen zijn. Onder het mom van… Maakt me toch niets uit.
In september kreeg ik van mijn lieve sister Sandra, bij wie ik me echt enorm op mijn gemak voel, een massage in haar prachtige ruimte van Praktijk Nigdala in Friesland. Na een tijdje stelde ze me een vraag: “Neem jij je plek wel in?” Juist omdat dat in Frankrijk zo naar voren gekomen was, moest ik bijna lachen, en zei: “nee”. Ze vertelde me iets dat ik nog niet eerder had gehoord: Mijn lichaam laat zien dat ik mijn ruimte niet inneem. Ik vroeg haar wat dat betekende. Ze gaf aan dat omdat ik niet de ruimte inneem, niet kies voor mezelf, mijn lichaam zelf letterlijk die ruimte gaat claimen.
WOW, die kwam binnen!! Wat een eyeopener!
Maar hoe komt dat en wat kan ik eraan doen? Tijd om nader uit te pluizen!

Als klein meisje was ik me al aardig bewust van mijn lichaam. Een moeder, die met diëten bezig was, hielp daar vast bij. Daarbij komt dat ik ook ben opgegroeid met ‘dik zijn is niet goed en is ongezond’. Zelfs toen ik slanker was, voelde ik me te rond. Maar… ik ben gezonder dan menig slank mens. Ik heb in elk geval het tegendeel bewezen van wat wordt beweerd 😉.

Omdat ik mezelf niet mooi vind met dit dikke lichaam, heb ik allerlei diëten geprobeerd. In 2014 wist ik na 1,5 jaar streng het Broodbuik dieet te volgen en alsnog ver van het ‘beloofde’ resultaat te zijn, absoluut zeker dat de vorm van mijn lichaam tussen mijn oren zat. En niet in diëten. En daarom heb ik die sindsdien ook echt afgezworen… Ik was er in 2003 al van overtuigd, maar heb me 11 jaar later nog eens laten ‘verleiden’. Want ja, ik wil best slank zijn, en eruit zien zoals ik mezelf het liefst zie. Maar ik ontdekte dat het hem niet in diëten zat. Wat zou mij wel slanker kunnen maken?

Mogelijke oorzaken van het hebben van overgewicht, maar die allemaal niet waar bleken:

• Mijn lichaam accepteren zou toch wel de oplossing zijn? Jaren heeft het geduurd voordat ik mezelf durfde te zijn op het naaktstrand. Accepteren dat dit is hoe mijn lichaam eruit ziet en het niet uitmaakt wat anderen zeggen. Maar deze acceptatie leidde niet tot een slanker lichaam.
• Ik vond dat ik altijd de sterkste moest zijn. Want manlief had vaak fysieke klachten, waarvan ik al vaak had gezegd dat dat door iets anders kwam (mentaal). Maar toen zijn fysieke klachten oplosten en hij ook dingen oppakte, veranderde mijn lichaam ook niet. Dus ook dat was niet de reden.
• Ik dacht dat ik het letterlijk te zwaar vond om (al heel veel jaren) als enige kostwinner te zijn. En dat als manlief zou werken, dat een verschil zou maken. HELAAS! Ook nadat manlief begon met werken, viel ik niet af. (Wel hadden we veel meer geld waardoor we eindelijk eens een terrasjes konden pakken 😉 )
• Ik dacht dat ik mezelf mooi moest vinden of van mezelf moest houden om gewicht kwijt te raken. Zelfs in Portugal schreef ik op de spiegels nog een tekst, zoals RTT hypnotherapist Marissa Peer aanbeveelt. NEE! Ook dat bleek niet de oplossing. Net als affirmaties nooit een oplossing boden (was ik al sinds 1998 mee bezig).
• Vroeger zag ik dat knappe mensen veel voor elkaar kregen. Ik besloot dat ik niet op basis van mijn uiterlijk wilde worden beoordeeld, maar om wie ik werkelijk ben. Zou ik daarom zoveel zwaarder zijn en steeds minder mooi worden? Ik weet inmiddels wie ik ben, wat ik kan. En heb ook geleerd wie mij echt ziet, en wie op mijn buitenkant let. Ook dat inzicht heeft geen effect gehad.
• Het ‘grappige’ is dat ik mezelf niet zo zie als dat foto’s laten zien. Foto’s zijn voor mij heel confronterend. Ik voel me veel dunner dan ik er op foto’s uit zie. EN… ik bots regelmatig tegen iets aan, wat ook suggereert dat ik mezelf minder breed zie dan ik daadwerkelijk ben. Een mindfuck die volgens hypnose-goeroes voldoende zou moeten zijn om het lichaam te krijgen zoals je het zelf ziet. Maar blijkbaar zit ook daar niet de oplossing.

Kortom, in al die jaren ben ik veel wijzer geworden. Vooral over wat niet werkt 😉.

Niet kunnen kiezen

Ik kan me herinneren dat ik als kind ruzie en het niet eens zijn met elkaar vreselijk vond. Maar ik weeet ook nog dat als er een schaal met verschillende koekjes of chocolaatjes langs kwam, ik dan niet kon kiezen. Ik wilde liever de laatste zijn. Zodat een ander kon nemen wat hij/zij het liefste wilde. En ik maakte dan wel een keuze uit wat over was, ook al was er dan niets meer te kiezen. Ik vond toch alles wel lekker, was dan mijn excuus.

Jarenlang dacht ik dat niet kunnen kiezen mijn grootste uitdaging was. En dat als ik wel kon kiezen, alles beter zou worden. En hoe ouder ik werd, hoe beter ik werd in keuzes maken. Op allerlei gebied. Keuze in vakkenpakket, liefde, opleiding… eigenlijk wist ik best wat ik wilde en ging er dan ook voor. Kiezen was dus inmiddels geen issue meer. Missie geslaagd! Tenminste, dat dacht ik, tot voor kort.

Hoe vaak kies ik wat ik echt wil?

Als ik er zo over nadenk, dan is de praktijk anders. Dan neem ik nog heel regelmatig helemaal niet wat ik het liefst zou willen.
Dan gun ik mijn kinderen, manlief of iemand anders datgene te kiezen waar ze het meest zin in hebben. Dan maak ik een bewuste keuze dat zij mogen kiezen, want ik vind toch alles prima.  Toch?
Of ik bestel een bepaald iets op de kaart niet, omdat ik dat te duur vind. Dan maak ik toch ook gewoon een bewuste keuze dat ik niet zoveel geld wil uitgeven. Toch?
Ook met kleding gun ik de kinderen en manlief alles, maar voor mezelf mag het zo weinig mogelijk kosten. Maar ik hoef toch ook niet met dure kleding te lopen? Zeker niet met de huidige lifestyle als nomade. Toch?

Of is dat ook zo’n mindfuck?
Is dat een excuus bedenken?
Is dat dat omdat ik niet kan kiezen?
Is dat omdat ik het mezelf niet gun?
Of is dat omdat ik niet voor mezelf kies?

*even nadenken*

Nee zeggen is toch niet zo moeilijk?

Af en toe hoor ik mensen praten over dat ze het lastig vinden om ‘Nee’ te zeggen. Dan dacht ik bij mezelf: “Ah fijn, dat ik daar geen last meer van heb.” Ik dacht namelijk dat ik best goed ben in ‘Nee’ zeggen. In mijn eigen weg volgen. Maar als ik dan eens echt kritisch kijk naar mijn ‘Nee’s’ en ‘Ja’s’ dan kan ik niet anders dan vaststellen dat ik wel degelijk regelmatig geen ‘Nee’ kan zeggen. Vooral als ik vermoed dat het een ander gaat raken.

En waarom kan ik dat de ene keer zonder moeite en maakt het me niet uit wat een ander ervan vindt, en de andere keer doe ik maar een leugentje om bestwil of zeg ‘Ja’ ook al voel ik een ‘Nee’?  Om de ander te sparen. Omdat ik niet egoïstisch wil zijn.

Ook hier mag ik even over nadenken.

Wanneer kan ik makkelijk ‘Nee’ zeggen?

Ik besef dat ik heel veel dingen makkelijk kan doen als ik de initiator ben. Als ik de motor ben, dan maakt het me niet uit wat een ander denkt. Natuurlijk vind ik het wel jammer als anderen het zich persoonlijk aantrekken, maar ik doe het toch. Want als ik de motor ben, sta ik veel meer in mijn kracht en volg ik veel gemakkelijker wat mijn hart mij ingeeft:

Als voorbeeld de keuze om alles te verkopen en te vertrekken. Ik voelde hééél sterk dat we moesten gaan. Alleen gaan was voor mij geen optie. Het hele gezin moest mee. Mee naar een plek waar het leven goed was, ook al was het een rare tijd. Niet zijn in een land waar mensen leven in angst. Waar mensen zo dicht op elkaar leven dat er bijna niet eens ruimte is om alleen met je eigen gevoel (vibratie) te zijn. Dat je altijd meekrijgt wat er bij anderen leeft. Was iedereen in mijn omgeving blij met mijn keuze? Zeker niet! Heeft dat gevolgen voor de relatie met hen? Zeker wel! Maar ik heb het ervoor over. Omdat ik ook wist hoe doodongelukkig ik zou zijn als ik was gebleven. Het voelde eigenlijk als geen keuze. Ik MOEST dat doen, om mezelf lief te hebben. En ik bleef niet alleen maar omdat zij vonden dat ik aan het vluchten was.

Wanneer kan ik geen ‘Nee’ zeggen?

Ik merk dat het een ander verhaal als de ander de initiator is. Als iemand iets heeft bedacht en mij erbij betrekt.  Ik merk dat dat is wanneer ik ‘zwak’ ben. Blijkbaar heeft de ander iets bedacht en hij/zij wil graag dat ik daarin een rol speel. Hoe klein of groot die rol ook is. Daar gaat het niet om. Er wordt mij iets gevraagd. En ik vind het ongelooflijk moeilijk, om die ander niet te geven wat ze voor zichzelf hadden bedacht. Ik vind mezelf egoïstisch, als ik dan voor mezelf kies en niet voor die ander.

Ook hier kan ik ‘excuses’ bedenken:

Ik kan toch niet altijd doen wat ik graag wil?
Als ik kan bijdragen aan het slagen van iets of aan het geluk van iemand, dan is dat toch goed?
Het is toch goed als ik iets doe waardoor een ander een goed gevoel krijgt?

Onverwacht een inzicht via de Gene Keys

Ik ben geabonneerd op het Telegramkanaal van de Gene Keys. Elke 5-6 dagen komt er een nieuwe Gene Key die je dan gratis kunt beluisteren. En na die tijd kun je ‘m voor 2 dollar kopen. De code is gekoppeld aan iedereen die in die dagen jarig is.

17-22 november 2023 staat in het teken van Gene Key 14. Volgens Richard Rudd een van de belangrijke keys om voorspoed en welvaart te creëren. Maar om te floreren, moeten  we eerst diep ademen in onze buik. Want ware voorspoed gaat om het volledig belichamen.
In het bijbehorende geluidsfragment komen twee mooie zaken naar voren:

Externe compromissen en Interne compromissen. Richard Rudd legt het verschil uit.

Een extern compromis is, als je bijvoorbeeld besluit te gaan doen wat je partner op dat moment graag wil doen. Je vindt dat op dat moment prima. Zelfs al zou je zelf een andere keuze hebben gemaakt. Je hebt bij een extern compromis dus vrede met dat je niet doet wat je zelf zou doen.

Een intern compromis is eigenlijk waar het fout gaat. Want dan doe je iets, terwijl je geen vrede hebt met de keuze. Dan is dit compromis te groot. Druist in tegen wat jij wilt. Dus dan gaat er iets aan je knagen. Dan komen er stemmetjes in je hoofd.

We mogen, volgens Richard, streven naar een leven zonder interne compromissen, en uitsluitend kiezen voor externe compromissen.

Terwijl ik daarnaar luister realiseer ik me, hoe ‘niet mijn ruimte innemen’ weleens heel goed te maken kan hebben met (veel) interne compromissen. En dat ik daar veel minder van in mijn leven zou moeten hebben. En dan niet door die situaties te vermijden, maar simpelweg door te kiezen voor mijn eigen WELzijn.

En dan is het geen egoïstische keuze, want ik doe mezelf behoorlijk tekort als ik die momenten wél zou kiezen voor die ander. Natuurlijk wil een ander niet dat het niet goed gaat met mij. Helaas heeft het gros van de mensen niet eens door dat dat het gevolg zou zijn van mijn ‘Ja’. Ze zullen vast een oordeel hebben of mij een egoïst vinden, of besluiten mij nooit meer te willen helpen. En ik snap het, want dit heeft niemand ons geleerd! Ik begin het nu ook pas te begrijpen.

Ik moet zeggen dat dit inzicht absoluut helpt bij het maken van andere keuzes.
Ik ben meer iemand van het ‘nut zien in iets’ om daadwerkelijk het te gaan doen.

En al schrijvende en luisterend heb ik deze week ontdekt waardoor mijn dik zijn kan zijn ontstaan. EN heb ik in zicht gekregen in het WAAROM ik andere keuzes moet maken.

Dit inzicht betekent vast niet dat mijn oude patronen verdwijnen als sneeuw voor de zon, maar me hiervan bewust van te zijn, is de eerste allerbelangrijkste stap. En dan komt de wijziging.

Ik hoop dat die ‘vanzelf’ zichtbaar wordt 😉