Toch wordt er volop gepraat met elkaar. Het is ook duidelijk dat er een grote vaste kern is die elkaar in elk geval herkend en ook regelmatig in gesprek gaat. Maar niets is luid. Gesprekken hoeven door de buren niet gehoord te worden. Alles gaat heerlijk harmonieus. Nederlanders en Spanjaarden lijken in gedrag veel meer op elkaar en Duitsers zijn vaak op een andere manier aanwezig, zeker als ze met kinderen zijn.

Er komen ook opvallend weinig kinderen naar dit strand. En eerlijk is eerlijk, ik geniet daarvan. Hoe millennials (geboren tussen 1980-2000) met hun kinderen omgaan vinden we echt tenenkrommend en ik vermoed dat ze een hele generatie narcisten aan het kweken zijn, die denkt dat alles kan en mag en dat er geen rekening met de medemens gehouden hoeft te worden.

Maar, terug naar de persoonlijkheidstesten.

Momenteel lees ik het boek ‘The Five Elements: Understand Yourself and Enhance Your Relationships with the Wisdom of the World’s Oldest Personality Type System’, geschreven door Dondi Dahlin, dochter van de bekende Donna Eden, die Energy Medicine de wereld in bracht en nog altijd brengt, ondanks haar teruglopende gezondheid.

Al lezende is het regelmatig een feest van herkenning. Manlief is wel vaak een uitgesproken type. En bij Hout is er vrijwel een en al herkenning. Ook naar mezelf kijkend, zie ik regelmatig dingen voorbij komen die passen bij hoe ik reageer en ben. Maar dan lees ik de andere types en ook daar herken ik weer het nodig in.

Ik lees af en toe een stukje voor. Manlief vindt dat het fijnst. Hij houdt van mijn stem en haat lezen. En dus gaat luisteren gaat hem goed af. En zo lees ik regelmatig iets dat van toepassing is op hem. Dan zie ik regelmatig een grijns, omdat het zo duidelijk bij hem past, maar die andere kant is dat hij het altijd vreselijk vind als de ‘negatieve’ punten worden aangeduid.

Sommige kenmerken passen echt uitgesproken bij een bepaald type. Vaak zijn dat karaktereigenschappen die door andere types minder gewaardeerd worden, maar wat dat type juist ook sterk maakt. Waardoor ze dingen bereiken.

Soms worden mensen gezien als te bot, te gedreven, te carrièregericht. En ook ik ben die eigenschappen gaan zien als iets ‘negatiefs’. Ik wil proberen weg te blijven van dat soort eigenschappen.

Wil ik dan zo graag aardig gevonden worden? Nee, daar heeft het naar mijn idee niet mee te maken. Ik ben wel degelijk een heel gevoelig mens, en voel en zie aan kleine dingen wat iets met de ander doet ook wat dat doet met die ander. En als ik kan voorkomen dat iemand op een negatieve manier wordt geraakt, dan is dat iets waar ik wel aan wil werken. Ik kan het vast ook anders doen/zeggen.

Als je andere persoonlijke blogs van me hebt gelezen, dan weet je vast dat ik me sinds mijn tweede bewust van mijn lichaam: Een lichaam dat heel gezond is, maar dat ik niet echt liefheb. Ik voldoe niet aan (mijn?) schoonheidsideaal.
In mijn tienerjaren (of was het begin 20?), ben ik naar een boulima/anorexia afdeling geweest voor een onderzoek. Hun conclusie was: We willen je opnemen. Dat vond ik echt grote onzin. Ik functioneerde prima in het leven. Maar… wat ze wel zeiden is dit: “Je bent een clown. Je draagt een masker en je lacht alles weg. Je laat je gevoel niet zien. Maar je mag best zeggen hoe je ergens over denkt, of wat iets met je doet.”
Daar ben ik wel mee aan de slag gegaan. Iets wat ook niet iedereen kan waarderen, haha.

Er zijn dingen waar niet over te discussiëren valt:
Zo is mijn leven, mijn leven.
Zo zijn mijn kinderen, onze kinderen. Van manlief en mij.

Wij hebben de taak (gekregen) hen te begeleiden naar volwassenheid (en verder natuurlijk). Als iemand zich wil bemoeien met hoe ik mijn leven moet leiden of waarom ik de opvoeding anders zou moeten, dat ik bijv. mijn kind niet weg kan weghalen uit zijn omgeving, dan heeft die mens aan mij een verkeerde. Ik doe wat goed voelt voor mij. En als dat jou niet zint, jammer dan.

Het gevoel: “Ik kan alleen mijn leven leiden”, werd vooral heel sterk voelbaar in 1994. Ik kwam terug uit Kreta. Straalongelukkig. Ik had daar 6 weken gewerkt voor een Nederlandse touroperator Sudtours en ze stuurden het contract pas nadat ik ter plekke was. Een tactiek van hen, zo gaan ze ervan uit dat mensen geen nee meer zeggen. Maar ik had al gewerkt voor een Duits bedrijf. En wist dat hun contract ronduit schandalig was. 70 uur per week werken en maar 25 uur betaald krijgen. Geen haar op mijn hoofd die daarover nadacht. NEE! Je betaalt 40 uur en anders vertrek ik. Ze hadden me tenslotte ook nog precies in het gebied gezet waarvan ik vooraf had gezegd dat dat niet aan mij besteed was (Chersonissos).

En dus vertrok ik. Een illusie armer. Ik had echt gedacht in het buitenland te gaan wonen. Met een buitenlander te gaan trouwen. En nu werd ik weer gedwongen terug te gaan naar Nederland. En daar een bestaan op te bouwen (overigens ben ik er inmiddels ook van overtuigd dat dat nodig was om manlief te ontmoeten – maar zover was ik toen nog niet).
Ik kreeg overal last van. Dacht korte tijd dat ik allerlei enge ziektes had, dat ik doodging. Ik was lichtelijk depressief. Ging hard rijden. Niet een ander in gevaar brengend, maar wel mezelf. Niemand leefde mijn leven… Niemand kon daar verandering in brengen. En als ik dood wilde, was dat mijn keuze. PUNT.

Maar wie is die mijZELF dan? Wie ben ik?
Heb ik me zo aangepast dat ik de kern van mijZELF kwijt ben?

Of kan ik met al die ‘gemiddelde kenmerken’, waarbij ik veel negatieve kanten heb geprobeerd uit me te krijgen,, toch nog mezelf zijn? Mijn idee was dat ik dan een betere versie van mezelf maak. Toch twijfel ik nu wel een beetje.

Ik stelde mezelf de volgende vraag: Ben ik meZELF door al die aanpassingen kwijtgeraakt? Of ben ik dankzij al die aanpassingen inderdaad een betere versie van meZELF?

Ik sprak erover met manlief. Hij vindt mij uniek. Juist omdat je bij alle andere mensen altijd duidelijk een bepaald type naar voren ziet komen. Dankzij ons distributeurschap bij Amway van 1997-200, hebben we boeken gelezen als MensenKennis Plus, waarin 4 types (Cholericus, Melancholicus, Flegmaticus, staan die zeer makkelijk te herkennen zijn. Dat gaf al een vorm van herkenning en begrip.

Bij mij is in zijn ogen NOOIT een bepaald type naar boven gekomen. Dat herkent hij uit het ene type, dat uit het andere. En dat vindt hij ook zo mooi.

Hij ziet dat ik daardoor met heel veel mensen kan omgaan. Ik pas me aan, aan wat zij nodig  hebben.

Ik zie het hier in Bretagne ook, waar we voor Villatent 14 safaritenten beheren. Elk ontvangst is weer anders, omdat elk stel anders is. Ik pas me aan, afhankelijk van wie ik voor me heb. Ik kan afstandelijk zijn, ik kan de vriendin zijn, ik kan de ‘mevrouw’ zijn.
Manlief ziet dat altijd al en vind dat een prachtige kwaliteit, die – volgens hem- maar weinig mensen hebben.

Dus toen kwam de vraag: ”Hoe was je als kind?”

Tja, wat kan ik daar op zeggen? Ik was als peuter al een doe-het-zelver. Ik was het zorgende type. Was een poppenmoedertje. Hield niet van ruzies (die er w.s. in mijn jonge jaren meer zijn geweest dan ik me herinner). Ik durfde niet te kiezen als er een schaaltje met verschillende chocolaatjes of koekjes stond. Ik nam wel wat overbleef. Ik was verlegen. Ik vond het verschrikkelijk als de aandacht op mij gevestigd werd, tot ik op het podium stond. Mijn basisschool (’t Fondamint in Surhuisterveen) was vooruitstrevend, had muzikale leerkrachten en zo werd er al vroeg opgetreden en was er bijvoorbeeld ook een kerstmusical waar ik in zong. Ik vond het heerlijk om in een rol te kruipen. Want dan keken ze niet naar mij, maar naar het karakter dat ik speelde. Dat was ik niet.

Maar, eigenlijk was ik meZELF aan het verstoppen. Ik durfde meZELF eigenlijk niet te laten zien. Ik moest passen in het gareel, het leven van de ander niet moeilijker maken. En me aanpassen, kon ik ook toen al.

Kijkend naar het meisje van toen, en de vrouw die ik nu ben, dan ben ik absoluut een betere versie geworden. Ik heb geen angst meer voor groepen staan. Mensen kunnen zich niet meer voorstellen dat ik verlegen was. Ik heb geleerd dat ruzie maken niet het einde van een relatie betekent. Wel kan ik nog altijd emotioneel reageren als bijv. met een talking stick de beurt aan mij is om iets te zeggen, in een setting waarbij het om mij, Hilleen, gaat. Niet om de rollen die ik speel (dochter, zus, vrouw, moeder, collega, tante, buurvrouw etc.). Als er echt naar me geluisterd wordt, voel ik dat ten diepste en ontroerd me dat enorm. Die momenten waardeer ik enorm.

Geen kameleon

Lange tijd heb ik gedacht dat ik niet gevoelig ben. Maar het tegendeel is waar. Bij mij is het alleen veel meer een helderweten. En nog niet zo lang geleden, heb ik ontdekt dat dat ook een vorm van gevoeligheid is. Ik dacht altijd dat ik vanalles moest voelen in mijn lichaam of in mijn emoties. Dat heb ik niet.

Ik ben blij met het feit dat ik met diverse persoonlijkheidstypes om kan gaan. Volgens manlief, is dat juist een sterke kant van me.

Het hoeft geen belangrijk kenmerk van een persoonlijkheidstype te zijn.

Betekent overigens niet dat ik met iedereen vrienden ben. Integendeel. Mijn vrienden kan ik makkelijk op 1 hand tellen.

Maar het betekent wel dat ik rekening houd met de ander. En dat voelt goed.
EN
Dat ik ontdek dat ik nog genoeg te leren heb, als het gaat om voor mezelf opkomen, mijn eigen grenzen aangeven en er niet mee zitten als een ander dat niet kan zien.

Ik ben niet voor iets bezig met ‘the school of life’ en geniet nog altijd van wat ik leer en ontdek.

Welk persoonlijkheidstype ben jij volgens welke test? En wat doet dat met jou?