Het niet-goed-genoeg-syndroom steekt weer de kop op

Het is al lang geleden dat we ons in een groep met meer dan tien mensen begeven voor meerdere dagen. De ervaringen, gesprekken etcetera maken iets in mij los. Ik zie dat ik mijn plek niet claim. Ik blijf achteraf. Als er te weinig plekken zijn voor iedereen, ga ik bijvoorbeeld niet aan een tafel zitten. En ik zie dat er meerdere mensen zijn, die gewoon hun ding doen, terwijl ze hier kwamen om in actie te zijn. Een deel van mij gaat dit gat opvullen dat zij maken. Zij ZIJN en ik DOE weer. En sommigen doen dingen, die ik niet durf. Tijd voor reflectie.

We zijn bijna een week geleden aangekomen in Frankrijk om een tiny house te bouwen. We kwamen alleen aan op een moment dat er vanalles speelt. De hond van de eigenaar is op de middag van onze aankomst ernstig ziek geworden en moet de dag erna al worden ingeslapen. Een groep die diezelfde dag een week lang komt helpen met snoeien en houthakken, terwijl de groep mensen op het landgoed op dat moment eigenlijk in rouw is.

Mijn van nature verlegen ik, is altijd eerst aan het aftasten. Ik vind het heerlijk om gelijkgestemde mensen te ontmoeten, hen te leren kennen en 1 op 1 of 1 op 2 gesprekken te hebben. Maar de groepsdynamiek vind ik lastiger, merk ik.

Al vaker heb ik tijdens workshops/cursussen gehoord die over persoonlijke ontwikkeling gaan, dat ik best mijn plek mag claimen. Ook gisteravond kwam dit nog even tijdens een gesprek met zo’n mooie ziel naar boven. Ik mag mijn plek in de groep hebben. Ik zie dat ik mezelf weer wegcijfer. Geen plek aan tafel claimen. De taken oppakken die gedaan moeten worden. Niet omdat ik dat leuk vind, maar omdat iemand dat moet doen.

Ik hoor gesprekken over bijvoorbeeld cursussen met betrekking tot tantra en massage. Waar je niet alleen zelf leert hoe een en ander ‘moet’. Maar waarbij je ook ‘lijdend voorwerp’ bent. Het zelf ondergaat. En ik realiseer me weer eens erg goed, hoeveel dingen ik niet doe, omdat ik het zelf niet wil ondergaan. Die drempel is zo hoog, omdat ik anderen niet wil ‘dwingen’ mijn lichaam te moeten aanraken. OF aan verwachtingen moet voldoen, die ik niet misschien niet kan waarmaken (bijvoorbeeld helen of pijn verzachten).

Al flink wat jaartjes loop ik met de gedachte dat ik eigenlijk iets met mijn handen zou moeten doen. Nadat ik in 2010 van de trap ben gevallen en mijn enkelbanden licht scheurde en een flinke kneuzing opliep (ik moest zelfs klappertanden nadat het gebeurde), begonnen mijn handen 6 weken later in eerste instantie kracht te verliezen EN ik verloor gevoel. Alsof er een soort verdoofdheid optrad. Zoiets wanneer een lichaamsdeel ‘slaapt’. Het voelt niet helemaal als een deel van jezelf omdat het gevoel niet volledig is. En er vindt een tinteling plaats. Ik kon op dat moment zelfs moeilijk een staart in de haren van onze dochters maken. Na wederom een aantal weken kwam de kracht steeds meer terug, maar ik heb niet het volledige gevoel teruggekregen en mijn handen blijven ietwat stijf en verdoofd aanvoelen. Medisch is uitgesloten dat het om het Carpaal Tunnel Syndroom zou gaan. En er is geen andere verklaring voor gevonden. Mijn huisarts wist eens een briljante test te doen om te ontdekken of ik krachtverlies had: Ik moest in zijn handen knijpen, en bijv. zijn handen naar buiten duwen met mijn handen… En dat ging prima. En hij stelde vast dat ik geen krachtverlies had. Ik moest hard lachen: Hij wist niet eens hoe sterk ik daarvoor was. Waar baseerde hij zijn conclusie op? Meneertje was vrij vers afgestudeerd en dit was volgens hem DE oefening om dit vast te stellen. Een referentiekader was volgens hem niet nodig. (hoe geïndoctrineerd kun je zijn dat je zelf niet inziet hoe onbenullig een test is als je niet vaststelt wat je voor die tijd kon). Maar dat terzijde.

In 2011 kreeg ik de kans om een opleiding te gaan volgen vanuit mijn werk. Het werk verhuisde van Kampen naar Utrecht en ik kreeg een functie waarin ik allesbehalve blij was. Als niet-kontenlikker werd ik gedegradeerd. Omdat ik graag wegwilde, mocht ik een opleiding kiezen. Ik heb enorm getwijfeld of ik een coachingsopleiding zou doen, of iets met REIKI of iets dergelijks. Maar ik was enige kostwinner en de gedachte dat mijn inkomen onzeker zou zijn, kon ik niet overwinnen. Dat ik dan een praktijk zou moeten starten en mensen zou moeten gaan helpen en mezelf op die manier in de markt zetten… Dat vond ik veel te eng. Dus de ratio overwon en ik ging NIMA-B doen (Marketing-Management, level 2, een studie op EQF niveau 6, wat een HBO opleiding is). En voor het praktijk- en het schriftelijke examen wist ik in 1x te slagen (op mijn veertigste!). Dit resulteerde erin dat ik in een nieuw team kwam binnen de uitgeverijgroep waar ik werkte. Ik kon me daar gaan specialiseren op gebied van e-mailmarketing en de online marketing collega’s van alle uitgeverijen, leren hoe ze met e-mailmarketing geld konden verdienen. Een rol waar ik best van genoot. Ik kon mijn eigen baan en activiteiten zelf vormgeven. En dat was geweldig. Helemaal toen e-mailmarketing hoog op de agenda kwam en men omzet moest gaan halen via de webshop van de uitgeverij.

Maar… het gevoel dat ik een andere weg had kunnen kiezen en dat niet deed, is blijven knagen. Want uiteindelijk kwam dat gevoel voort uit onzekerheid en niet durven vertrouwen op een goede uitkomst.

Vanaf 2016 begon ik meer en meer te leren op gebied van persoonlijke ontwikkeling. En mijn eigenwaarde en zelfliefde groeide. In 2019 maakte ik nog een extra sprongetje en loste mijn ‘money-blocks’ zo goed als op. De beperkte overtuigingen rondom geld en het hebben van te weinig geld hebben deels te maken met wat ons in onze kinderjaren is verteld. MAAR… het heeft ook te maken met een gebrek aan eigenwaarde.

Onze financiële situatie verbeterde. Maar toen de kans zich voordeed om een REIKI 1 cursus te volgen bij het centrum waar ik het liefst kwam, besloot ik via pendelen een antwoord te krijgen. En dat was een Nee. Leo kreeg wel een Ja, en het bleek voor hem inderdaad een goeie zet te zijn. Met wat hij daar leerde, werd hij een nog veel krachtigere energy-healer.

Naast REIKI kwam de afgelopen jaren ook masseren op als een van de mogelijke opties die ik zou kunnen doen. Zeker als het gaat om intuïtief masseren. Dat lijkt me geweldig om te kunnen doen. Mensen een heerlijk gevoel geven. Toch doe ik het niet. Mijn zwaardere lijf, zorgt ervoor dat ik mensen sneller aanraak met meer dan alleen mijn handen. En dat vind ik een vervelend idee. Daarnaast komt er natuurlijk een angst naar boven van ‘niet goed genoeg’-zijn. Wat als ik dat helemaal niet kan. Of iemand vind/vond het helemaal geen fijne ervaring?

Leo en ik hebben samen op een van onze trouwdagjubilea een workshop tantramassage gedaan met 6 andere stellen. Aangezien wij altijd naar naaktstranden gaan, zelfs naar naturistencampings zijn geweest, is bloot zijn voor mij totaal geen probleem. Vind ik mezelf mooi? Nee, absoluut niet. Maar dit is het lichaam wat ik heb. En daar heb ik het mee te doen. En als een ander niet wil kijken, kijkt hij/zij maar een andere kant op. Deze avond ging ook om je partner masseren. NEVER EVER zou ik hebben overwogen om door iemand anders gemasseerd te worden. Dan had ik deze avond niet uitgekozen in elk geval. Een ander aanraken? Dat vond ik toen nog doodeng.

In 2021 ben ik in Portugal begonnen met Biodanza. Biodanza zorgde ervoor dat ik mijn vrouwelijke kant meer ging laten zien. EN… ik overwon daar grotendeels mijn schroom om anderen aan te raken én om aangeraakt te worden. Zowel mannen als vrouwen. Claire en Priya weten er een veilige omgeving te creëren waarin ik kon groeien en bloeien. En dit was een van de meest lastigste dingen om op te geven, toen we Portugal gingen verlaten op 1 april dit jaar. Sindsdien zijn we weinig met mensen, behalve sinds we de laatste 5-6 weken in Friesland waren. Daar werd weer volop geknuffeld. MAAR… dit is altijd MET kleding aan.

Aanraken zonder kleding is toch wel een ander verhaal. Ik ben in mijn leven denk ik 2x gemasseerd. 2x bij een sauna. Een keer een hotstone massage door een man. Doodeng maar heerlijk. Ik merk wel dat ik constant tegen mezelf moet zeggen, ontspan. En de laatste keer was een massage die Leo en ik tegelijkertijd kregen door 2 verschillende mensen. Het meisje dat mij deed, dacht zeker dat stevige mensen ook stevige aanraking nodig hebben. Ik ging ervan uit dat ze wist wat ze deed. Maar ik heb veel last van mijn rug gehad daarna.

Echt ontspannen van zo’n massage kan ik zeker niet. Ik ben altijd in mijn hoofd bezig: Afhankelijk van de plek waar de handen zijn, gaat mijn hoofd bedenken wat die persoon daar wel niet van zou moeten denken. Mijn hoofd én mijn lichaam zitten me hierin aardig dwars.

Ook bij de tantra massageavond vind ik de intimiteit in aanwezigheid van anderen doodeng. Dat ik die massage destijds heb gedaan is een gigantische stap. Maar zoals gezegd, ik blijf in mijn hoofd en moet ook dan mezelf er steeds aan herinneren om me te ontspannen.

Ik was onlangs op een vrouwendag. Er was geen programma, maar er werd wel een verwachting geschetst. Niets daarvan kwam uit. In de middag zouden we gaan masseren. Maar dit bleek een tantrische oefening waarbij je een hand op de venusheuvel legt en een hand onder het staartbotje. Er werd bijzonder weinig uitgelegd. En op een gegeven moment werd gezegd dat je dan zou moeten zeggen: ‘Kom maar’. In mijn naïviteit nog altijd niet begrijpend dat je op die manier kunt klaarkomen en je onderste chakra daarmee opent.

Een lerares in tantra was een van de deelnemers en ze had mij uitgezocht om de oefening mee te doen (dit ontdekte ik pas achteraf). Er was nauwelijks iets gedaan aan kennismaken. En er was NIETS gedaan om een veilige basis te creëren.

Ik hield mijn handen stil. Zoals de ‘dagvoorzitter’ het had verteld. Voor mijn middagpartner was dit niet goed genoeg, ze gaf steeds aan hoe ik het moest doen. En ik had alleen maar het idee dat ik moest zorgen dat ze klaarkwam. Aangezien ik de hele oefening en het nut ervan totaal niet had begrepen voelde dat zo fout. Gelukkig zag de ‘dagvoorzitter’ dat het bij ons stroef liep en ze greep in. De tantralerares gaf toe dat ze altijd controle wil. En haar pech was dat ze iemand had uitgezocht die zo groen als gras is op dit gebied. Als ik vooraf had geweten dat dit op het middagprogramma stond, was ik NOOIT gegaan. Ook al hadden de dames hun onderbroek aan. Dit was veel te snel en totaal niet voor mij. De tantralerares hoefde mij dus ook niet te ‘behandelen’.

Wel vind ik het prachtig wanneer ik vrouwen zie die zich bewust zijn van hun sensuele lichaam en hun seksualiteit. Vaak zijn ze enorm in balans en kunnen aanraking, van wie dan ook, enorm waarderen. Diep in mijn hart zou ik zo’n vrouw willen zijn.

Maar ik zie ook dat die vrouwen een totaal ander lichaam hebben dan ik. En hoewel ik besef en weet dat velen zichzelf of een deel van hunzelf niet mooi vinden. Tussen dik en dun zit een groot verschil. Niet alleen in mijn perceptie, ook in het oordeel wat anderen daarover hebben.

Onze dochter zei gisteren nog, toen ze even heerlijk tegen me aan ging liggen, dat ze zich geen moeder kon voorstellen die dun was. Dat was toch helemaal niet fijn om te knuffelen?! En ik moet eerlijk zeggen, dat mijn kinderen nooit een oordeel hebben gehad. Ze genoten altijd volop van mijn knuffels. En ik kan me wel voorstellen dat knuffelen met een wat voller mens, lekkerder is dan wanneer twee magere latten elkaar knuffelen. Aangezien ik nooit zo ben geweest, ken ik die ervaring niet. Wel geniet ik inmiddels van het geven van knuffels, ook als ze langer duren dan de standaardbegroeting.

Al voordat we kinderen kregen, zei Leo altijd dat ik van die moederhanden heb. Vreselijk vond ik dat. Ik zag mezelf helemaal niet als een moeder en met mijn mollige vingers was ik niet echt blij. En ik ben ook geen typische moeder die het heerlijk vind om zwanger te zijn. Ik was blij dat mijn lichaam weer van mij was.

Steeds vaker hoor ik dat ik een moederenergie heb. In Portugal kreeg ik van een aantal mensen zelfs de bijnaam: Amma van de Algarve. Wow! Ook gisteren kwam dat ter sprake. En eerlijk is eerlijk, ongeacht de leeftijd, vaak voel ik een moederliefde voor iemand.

Hebben die ‘moedergevoelens’ iets te maken met mijn schroom? Mag een moeder niet sexy zijn.
Of moet een ‘(big) MAMA” juist lekker gevuld zijn? Mijn lichaam lijkt meer op dat van zo’n geweldig dikke Afrikaanse vrouw. En met dat kleurtje erbij had ik het waarschijnlijk met trots gedragen. Maar met mijn blanke huidje, lijkt het een ‘misfit’.

Al jaren hoop dat ik dat ideale plaatje te bereiken. Tot nu toe is het er niet en ik houd mezelf daardoor klein. En na 3 dagen groepsdynamiek, ben ik me daar vandaag extra bewust van en trek ik me terug. Er is duidelijk nog werk aan de winkel voor mij. En het gaat in dit geval niet om afvallen. Ik ben in mijn leven al meer afgevallen dan ik nu weeg. Daar zit het ‘m niet in. Het zit ‘m niet in voeding. Het zit ‘m in iets anders. En na ieder inzicht van ‘sterk moeten blijven staan’ en dat loslaten, werd het tot nu toe nog niet beter. Het loslaten van de kennis wat goed en slecht is qua eten, is ook nog iets. Kennis is soms ook je vijand.

Ik had gehoopt inmiddels de afvalcode te hebben gekraakt. En dat ik daarmee anderen had kunnen helpen. Dat zou het fijnst zijn. En dan niet afvallen via een dieet natuurlijk, maar door die achterliggende reden(en). Dat voelt nog altijd als een onvervulde missie.

Maar blijkbaar heb ik nog iets te leren van dit lichaam. En het lijkt erop dat alles wat ik wil doen, moet doen met dit lichaam. En… als ik erover nadenk, is dat ook niet zo gek. Vrij zijn onder bepaalde condities is geen vrijheid.

Die lichamelijke vrijheid, wil ik wel ervaren. Het ziet er dus naar uit dat ik dat moet leren met dit lichaam, wat ik weliswaar heb geaccepteerd, maar wat ik niet mooi vind. Dus als ik die lichamelijke vrijheid kan voelen, met dit ronde lichaam, dan zou dat wel eens een ‘missie geslaagd’ kunnen zijn.

Op dit moment kan ik dat alleen maar doodeng vinden. Voor nu is dat nog een stap te ver. En ook dat mag er nu ook zijn. Al kijk ik uit naar de dag, dat ik ook deze berg heb beklommen.