Ik merk dat ik regelmatig worstel met het concept dat iedereen mag zijn wie hij/zij is. Zonder oordeel. Hoe werkt dat in de praktijk? Ik kom er niet uit. Wil ik met iedereen in een community, zijn gelijkgestemden ook gelijk-” willenden? Wil ik alles maar toelaten wat er om me heen gebeurd? En mag ik me daaraan niet storen? Moet ik voor iedereen compassie hebben, waar hij nu is, en dus alles met de mantel der liefde bedekken? Ik denk dat ik dan nog ver van ‘verlicht zijn’ ben, als dat de bedoeling is tenminste. Ik zou weleens een gespreksgroep willen organiseren over dit thema, want volgens mij worstelen veel mensen hiermee. 

Dit geldt natuurlijk voor iedereen 😅. Juist die dualiteit zorgt ervoor dat we kunnen kiezen in het leven: Daar houd ik wel van, daar houd ik niet van.

Een deel van mij houdt van bepaalde dingen. Zoals natuur, stilte, rust, lezen, diepgaande gesprekken, de zee, de bomen, het strand, terrasjes, afspraken nakomen, workshops, nieuwe plekken ontdekken, een zekere mate van comfort, om maar wat dingen te noemen.
Een deel van mij houdt niet van andere dingen. Zoals afval in de natuur gooien, luidruchtige mensen, luide muziek in de natuur, rook van een sigaret die naar me toewaait, koetjes en kalfjes gesprekken, verantwoordelijkheid voor een hond hebben, mensen die lopen te bellen op straat zodat je de gesprekken kunt volgen, mensen die met hun (harde) muziek langslopen of langsrijden, drempels in de straten, mensen die gekleed liggen op of lopen over een naaktstrand, bespoten groenten, dieren die niet goed behandeld worden, om ook maar iets te noemen.

Als eerste valt me op bij deze twee zaken, dat bij de opsomming waar ik wel van houd, weinig interactie met mensen is, en waar ik niet van houd, veel interactie met mensen is. Wat? Zijn mensen dan voor mij vooral een storende factor?

Mensen om mij heen doen best veel dingen die indruisen waar ik in geloof, wat ik fijn vindt of waar ik van houd. Hoe ga ik daarmee om?
Vanuit de Law of Attraction kan ik stellen dat hun energie nog altijd in mijn energieveld zit, waardoor ik ze nog tegenkom. Maar ligt de oplossing echt alleen maar in het veranderen van mijn frequentie? De hoogste frequentie is die van liefde. Maar hoe kan ik liefde voelen, als iemand geen rekening met mij houdt? Alsof mijn wensen er niet toe doen?
Ik zou willen dat ik in liefde kan blijven, maar soms kan ik zelfs niet eens begrip opbrengen! Ik ben nog lang niet verlicht, dat mag duidelijk zijn 😉 .

Ik denk dat ik veel rekening met anderen houd,. Vast niet in de laatste plaats vanuit de gedachte: “Wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet”. Ik zal oortjes in doen als een ander het geluid zou kunnen horen, ik gooi mijn afval weg in de daarvoor bestemde tonnen of als niet aanwezig, dan neem ik het mee. Ik praat (meestal) niet te luid. Ik kies bewust voor geen hond omdat ik niet in de toekomst kan kijken en vind dat ik een dier niet zomaar weg kan doen, omdat het even niet uitkomt of dat ik me weer moet beperken wat wel en niet kan. Ik houd mijn mond als ik denk dat dat wijzer is . Ik doe dus de dingen waarvan ik het fijn vind als anderen dat ook zouden doen.

Voor mij voelt het alsof een ander alleen maar rekening met zichzelf houdt. De meesten gaan eraan voorbij dat wat ze doen, effect heeft op hun omgeving. Als ik zit te lezen, stoor ik daar niemand mee. Als iemand muziek gaat zitten luisteren via de telefoon zonder oortjes, stoort hij/zij daar wel de omgeving mee. Als ik een broodje eet, stoor ik daar niemand mee, als iemand een sigaret rookt, bepaalt de wind wie mee mag genieten. En gek genoeg ben ik dat regelmatig 😉.

Als ik voor iedereen compassie moet hebben, dan moet ik ook compassie voor mezelf hebben, toch?
Wat betekent het als ik compassie voor anderen heb? Denk ik dan: “ach, ze weten niet beter”?  Moet ik niets denken. Is het de bedoeling dat ik alleen maar liefde voel? Wat voel je eigenlijk als je compassie hebt? Compassie mag geen medelijden zijn. Ik begrijp het verschil in de uitleg tussen compassie en medelijden. Maar gevoelsmatig? Hoe voelt compassie eigenlijk?

En wat betekent het als ik compassie voor mezelf heb? Dat ik me k*t mag voel als er dingen gebeuren waar ik niet van houd? Als iemand mij deelgenoot maakt van iets waar ik niet deelgenoot van wil zijn? Of dat ik me niet k*t mag voelen, en het vooral moet accepteren dat iedereen is wie hij is, inclusief ikzelf?

Als we in een ‘samen’-leving zitten. Kan je dan altijd maar doen wat je zelf wilt, of houd je rekening met elkaar? Hoewel ik nog maar een vijftiger ben, zie ik dat er een enorme verschuiving heeft plaatsgevonden. In het donker wordt gewoon hardop gepraat, terwijl we vroeger zachter gingen praten. Bij de komst van de mobiele telefoon, zei iedereen wat voor onzin en asscociaal het was als je op straat zou bellen. En nu is het ‘normaal’ geworden. De tendens is heel erg individualistisch. Terwijl er tegelijkertijd een beweging is van meer community.

Maar hoe kunnen we in een community, in een dorp, in een stad wonen, als we vooral op onszelf en onze wensen gericht zijn? Als we geen rekening houden met anderen?

Of ben ik egoïstisch en gericht op mijn eigen wensen, omdat ik liever niet gestoord wil worden door het gedrag van anderen? Of horen we elkaar geen overlast te bezorgen met wat we doen? Mogen we weer wat meer aan elkaar denken?

Misschien hoor ik wel thuis in een hutje op de hei, zonder anderen. Soms denk ik dat dat de enige manier is. Maar ik ontkom niet aan het gewone leven. Doe ook boodschappen, rijd in het verkeer, ga naar het strand en sta af en toe op een camping met allerlei soorten mensen, waar best wel een aantal van is, die geen rekening met z’n medemens houdt. Of, zijn die mensen die geen rekening houden met anderen zichzelf, of zijn ze egoïstisch? Is het a-sociaal gedrag? Of is rekening houden met elkaar wel fijn?

Ik houd van diepgaande gesprekken, van samen eten, van samen koken, van samen dingen maken. Dus ik wil eigenlijk helemaal niet als een kluizenaar leven. Hoe kan ik dan wegblijven uit de irritatie. En toch het gevoel hebben dat ik niet gestoord te worden door het gedrag van anderen?

Wat me ook opvalt is dat veel begrip maar een kant op hoeft te gaan. Een aantal situaties:

Een vleeseter kan wel veganistisch koken voor de gasten of voor zichzelf, maar een vegan zal nooit vlees op tafel zetten voor gasten

Mensen gaan met broekjes en badpakken aan op het naaktstrand, maar als nudisten naakt op een gekleed strand zouden zitten, kan het weer niet

Veel rokende mensen, roken bewust al buiten. Maar ze begrijpen niet dat buiten er wel degelijk overlast is voor niet-rokers. Tja en niet-rokers kunnen rokers in dat opzicht geen overlast bezorgen

Een moslim moet met boerka’s en hoofddoekjes in de Westerse wereld kunnen wonen, maar als wij naar de Arabische landen gaan, moeten we onze kleding ook aanpassen aan het land. Sterker nog, moslims en immigranten liggen aan de basis van de groeiende preutsheid van de Nederlander.

Wie ervoor kiest om een ziekte op een alternatieve manier te behandelen wordt veroordeeld, en krijgt een ‘eigen schuld’ label als ze alsnog sterven, maar als de reguliere circuit is gevolgd en ze sterven alsnog, dan is dit opeens normaal.

En, wat de afgelopen jaren zichtbaar werd, wie in angst wil leven, wil dat een ander zich aanpast voor hem/haar. Maar wie niet in angst leeft, mag geen eigen keuzes maken en moet zich aanpassen aan de angsthazen (excusez-le-mot)

 

Meestal kom ik al schrijvend tot een inzicht. Ik moet je zeggen dat het op dit gebied niet lukt.
Ik zal kijken of ik de reacties onder alleen deze blog aan kan zetten. Of stuur me een bericht op Telegram of via de mail. Want ik wil hier graag een weg in vinden die goed voelt.