De afgelopen weken waren bijzonder intens. Voor de zoveelste keer gebeurde er iets in onze relatie, wat blijkbaar maar niet oplost. En bijna had ik de handdoek in de ring gegooid. Was ik klaar met ons huwelijk. Maar… alles wat in mijn vibratie zit (en wat ik dus niet oplos) komt terug in mijn leven. Totdat ik de les eruit (soms eindelijk) heb geleerd en het verdwijnt uit mijn frequentie en dus uit mijn leven. En de vrouwen, die eigenlijk mijn sisters zijn, heb ik soms vervloekt, maar uiteindelijk hebben ze mij het inzicht geboden, wat ik nodig had. Betekent niet dat daarmee alles is opgelost, maar nu weet ik waar ik werk te doen heb en voelt het alsof we opnieuw beginnen.

De grootste levensles leer ik van mijn ‘sisters’. Het afgelopen jaar heb ik flink wat berichten over Sisters en Sisterhood voorbij zien komen. En er waren vrouwen die ik echt niet als sister kon zien. Pas de laatste week realiseer ik me, dat alle vrouwen mijn sisters zijn. Alleen hoort bij sisters niet per sé liefde. In dit geval elke keer een klap in het gezicht, waarbij ze me eigenlijk, zonder dat ze het wisten, een spiegel voorhielden.

Vrouwenenergie

Aan vrouwenenergie heb ik (achteraf bekeken) een enorm tekort gehad in mijn leven tot nu toe. Pas in 2016 heb ik ervaren hoe fijn het is als een groep vrouwen samen is. Zonder mannen erbij. En hoe we elkaar kunnen dragen en steunen. Daar wilde ik wel meer van. Dat lukt me nog niet echt goed.

De vrouwen die er wel waren in het professionele leven, waren vaak vrouwen met een mannelijke energie, omdat ze weliswaar denken dat een vrouw met een hoge functie noodzakelijk is in het zakenleven, vergeten dit met hun vrouwelijke energie te doen, maar staan als vrouw eigenlijk gewoon hun mannetje.

Ik denk ook, dat dit steeds meer ‘gewoon’ wordt gemaakt. De zachte vrouwenenergie mag er niet zijn. Want dan mogen mensen zijn, wie ze zijn. Hun talenten benutten en liefde mag stromen. En dan wordt de wereld die mooie plek, die een kleine, maar invloedrijke groep, vooral niet wil zien.

Vrouwen in de mannenenergie (inclusief ik zelf)

Momenteel zie ik heel duidelijk terug in wat er gebeurt en gebeurde in Nederland.
Zo was er de campagne ‘een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ die van 1989-1992 liep. Volgens wikipedia: Het doel van deze voorlichtingscampagne was het stimuleren van emancipatie en arbeidsparticipatie onder meisjes en jonge vrouwen, en ze ervan bewust te maken dat zij in de toekomst niet meer zouden kunnen rekenen op de financiële situatie van het kostwinnersmodel.

Ook in deze campagne werd al gebruik gemaakt van technieken om de mens te beïnvloeden. Natuurlijk wil jij ook als slim gezien worden. En dus werden tweeverdieners de norm:

Kindercrèches schoten als paddenstoelen uit de grond voor al die kinderen die niet langer door hun vaak liefdevolle moeder werden opgevoed. Je ziet ook dat deze generatie worstelt met het opvoeden van kinderen.

De millennials (geboren tussen 1980-1999) zie ik bijvoorbeeld worstelen met de opvoeding, omdat ze hun kinderen vaak opvoeden zonder regels en grenzen. Laat een kind daar nu juist behoefte aan hebben. Want grenzen opzoeken, hoort bij het ontdekken van het leven. En zelfs mijn dochter van 20 (2003, dus generatie Z) ziet hoe kinderen zich gedragen met zo’n grenzeloze opvoeding.

Feminisme, vrouwen aan de top en positieve discriminatie

Onder het mom van positieve discriminatie, moesten bedrijven een tijd lang een vrouw aannemen als er een gelijkheid was met een mannelijke sollicitant. En natuurlijk horen we regelmatig hoeveel vrouwen er aan de top staan. En hoe weinig dat procentueel gezien is. En er wordt geld noch moeite gespaard om te zorgen dat vrouwen aan de top komen. Waarom? Omdat deze vrouwen vrijwel altijd vanuit hun mannelijke energie leidinggeven. De uitgeverijwereld is daar een prachtig voorbeeld van. Veel vrouwen op hoge posities, maar ik ken niemand die deze rol vanuit haar vrouw zijn ook daadwerkelijk omarmt. Vaak zijn het feministen die menen dat vrouwen aan de top belangrijk is. Maar ondertussen leidinggeeft op de mannelijke manier. Waardoor er dus niets verandert op de werkvloer. Bekijk maar eens deze pagina, en hoe deze vrouwen zelfs de mannelijke werkwijze aanbevelen: https://www.vno-ncw.nl/campagnes/topvrouwen.

Overigens, zodra ik cijfers hoor en dat men vindt dat dit aantal echt omhoog moet en vraagt wat ervoor nodig is, dan denk ik: “Vraag het de vrouw zelf eens. Vraag of ze aan de top wil. Vraag of ze het risico wil lopen geen kinderen meer te kunnen krijgen. Dat ze geen vrije tijd meer heeft. Dat haar carrière voor gaat op haar persoonlijk geluk.” Veel vrouwen lopen vroeg of laat tegen een burnout aan. De dertigersdip, werd dit in een Nederlands boek genoemd, in het Engels wordt dit de quarterlife crisis genoemd. Als je jeZELF verloochent, niet luistert naar jouw eigen behoeftes, niet leert jouw grenzen te respecteren, dan komt vanzelf de ‘man met de hamer’ en die zorgt ervoor dat je wel stil moet staan. De hardleerse vrouwen, kunnen zelfs vaker een burnout krijgen. Zij zijn al zo geprogrammeerd dat je in het stramien moet meelopen, dat het als falen wordt gezien als ze dat niet doen. En dus veranderen ze zichzelf, verloochenen ze zichzelf, om maar in het keurslijf te passen. In plaats van te kijken naar wat ze echt zouden willen, en daarbij een passende vorm van inkomen zoeken.

Steeds meer tijd gaat naar werk

Met de opkomst van mobiele telefonie zagen we weer een nieuwe trend ontstaan. Een mobiele telefoon werd in het begin een arbeidsvoorwaarde die als bijzonder werd gezien. En medewerkers vonden het dan ook heel stoer als zij vanuit hun werkgever een mobiele telefoon kregen. Inmiddels is dit natuurlijk gemeengoed geworden, maar wat hierdoor is gecreëerd is dat we zelfs voor de ‘baas’ (wat een k*term btw), in onze privétijd nog bezig zijn. De uitknop is er niet meer op het moment dat we de deur van het kantoor of de personeelsingang dichtdoen. Waar het vroeger ondenkbaar was dat je buiten je werktijden door je werk werd lastig gevallen, heeft vrijwel iedereen inmiddels aanvaart dat dit erbij hoort!! En word je eigenlijk als een tamelijk a-sociale medewerker gezien als je vindt dat jouw privétijd van jou is. Juist, nu ons leven zich het laatste jaar afspeelt op campings, zien we hoe vaak mensen eigenlijk worden gebeld door hun werk/klanten.

Naast steeds minder echte vrouwen, ook steeds minder echte mannen

In diezelfde periode zijn er steeds minder ‘echte mannen’ gekomen. De zogenaamde ‘metroman’ deed zijn intrede. Vooral herkenbaar door hun uiterlijk. In Wikipedia staat dit:

En no-offense metromannen, de echte man is daardoor naar de achtergrond geraakt. Het jagersinstinct gaat er zo uit. De behoefte om voor het gezin te zorgen. De behoefte om de gezinsleden te verdedigen, dan wel onrecht te verdedigen is door de komst van de metroman steeds meer een rariteit geworden. En eerlijk gezegd, begrijp ik sinds 2020 heel goed, waarom dat heel fijn is. De man die vecht voor vrijheid. Die opkomt voor onrecht is er bijna niet meer. Overigens is dit niet persé een negatief iets. Ik ben van mening dat we deze strijd op een heel ander kaliber voeren. En dat de overwinning komt dankzij iedereen die niet in de actie schiet en niet bezig is met strijden voor of tegen iets.

Via wikipedia zie ik nu dat ze aan die term inmiddels ook ‘metroseksueel’ hebben gekoppeld. Hoewel het NIETS met seksualiteit te maken heeft, maar dat past natuurlijk helemaal in de agenda 2030 waar we nu van zien hoe de LGBTQ beweging haar opmars heeft gedaan en waarbij sinds 2022 kleuters via het ‘Kriebels in je buik’ al leren over seks, voorkeur voor jongens/meisjes masturberen etc..

En eerder werd in 2023 de Miss Universe verkiezing in Nederland gewonnen door een transgender vrouw. De van geboorte vrouw, telt niet meer mee. Alles draait om politieke agenda’s. Al vele jaren geleden ontdekte ik dat bij het Songfestival. Sindsdien ben ik het op veel meer dingen gaan zien.

Echt, ik heb niets tegen een andere seksuele voorkeur. En ik heb niets tegen mannen en vrouwen die voelen dat ze in het verkeerde lichaam zitten. In 1992 had ik in Tunesië al een van geboorte vrouw die inmiddels een jongeman was geworden, als (heel aardige) gast. En dankzij het reisbureau leverde hem dat een uitdaging op die ik mocht oplossen.  Maar je valt op een vrouw, of op een man of op iemands energie (ongeacht geslacht). Ik geloof niet dat er iemand is die zegt dat hij of zij uitsluitend op een transgender man of vrouw valt.

Transgender wil alleen maar aangeven dat het geslacht wat je hebt (of wat je inmiddels niet eens meer hoeft te hebben, maar kunt zeggen dat je je zo voelt) niet verkregen is bij de geboorte, maar later is gekozen. En de nieuwste ontwikkeling is dat je niet eens meer hoeft de operatie tot man/vrouw hoeft te hebben afgerond om als man of vrouw door het leven te gaan, maar dat dit op gevoel gebaseerd is. Ik ben benieuwd of het m/v in een paspoort er dus ook wel afgaan, want dit heeft zo geen enkele toegevoegde waarde meer.

Wij kozen altijd al een ander pad

Anyway… Wij zijn ons van deze stappen heel bewust geweest. Toen manlief direct na de geboorte van onze oudste ziek werd, ging ik fulltime werken. Ook al was hij 1,5 jaar later wel weer de oude, in die tijd waren er te weinig banen en vonden bedrijven dat je er al te lang uit was geweest. Hij kon geen baan meer krijgen. Een baan houden was trouwens voor hem ook al een uitdaging 😉 . Vanuit die min of meer gedwongen keuze (achteraf kan ik zeggen keuze op zielsniveau) was er altijd een ouder thuis voor onze kinderen. En we vonden het niet waard om voor een paar honderd euro extra die basis op te geven.

In 2007, toen de oudste net 7 was geworden, zijn we van Kampen naar Dronten verhuisd. Naar onze eerste koopwoning. We kozen bewust een plaats waar we op basis van 1 inkomen nog een woning konden kopen. Want, zo wisten wij al heel lang, we wilden NOOIT dat de lasten op twee inkomens gebaseerd werden, ook al hadden we beiden werk.

Het tweede inkomen zou altijd extra moeten zijn. En nooit nodig. Dat betekende keuzes maken. En dus te verhuizen en de kinderen van school en omgeving te veranderen. Nog altijd vind ik dat een goede keuze van ons. Ook, toen we binnen Dronten weer van school veranderden. Het wel-zijn van de kinderen stond voorop. En soms lijkt het moeilijk om van school te veranderen, maar eigenlijk voelen ze zich veel fijner als ze naar een school gaan waar ze zich goed voelen. Overigens was schoolkeuze ook nog wel iets. Ik had graag gekozen voor het Freinet onderwijs. Maar hoewel in 2007 The Secret inmiddels uit was en ik die ook las, begreep ik nog niet veel van manifesteren. In Blokzijl stond zo’n school. Maar dat was op een plek waar veel meer regen valt dan elders, én het was ver uit de buurt van veel werkgevers. Dat risico durfde ik toen nog niet te nemen.

Sisters zonder -hood

Anyway… Terug naar Sisters… Ik zeg bewust geen sisterhood. Want in een hood hoor je naar mijn idee veilig te zijn. En de sisters die mij lessen toonden, hebben mijn gevoel van onveilig zijn versterkt.

24 augustus 2023 is het 27 jaar geleden dat ik manlief voor het eerst zag en meteen wist dat ik met hem zou trouwen. Het is ook de dag dat we 25 jaar geleden trouwden. Vorige week spraken we voor het eerst uit dat we twijfels hadden. De een omdat hij zijn vrijheid opgeeft. De ander omdat ze twijfelde of hij wel genoeg verantwoordelijkheid neemt.

In al die jaren heb ik ook gemerkt dat in de maand van een jubileum, onze relatie altijd extra onder druk stond. Pas dit jaar ben ik daar heel bewust naar gaan kijken. Want waarom is juist het viermoment uiteindelijk telkens een k*moment? Ik realiseer me nu, dat onvrede binnen de relatie daarvan uiteindelijk de reden is. Teleurstelling dat de partnerschap niet zo is als ik hoopte. Dat de ander niet is en doet wat ik hoopte. En dat ik altijd weer moet staan om ons als gezin ‘te redden’. (Ja, ik weet inmiddels ook dat ik er zelf voor kies om dat te doen – ik ben nu eenmaal niet zo goed dingen in het 100 te laten lopen).

Juist sisters gaven mij daarin telkens een enorme trap… Er zijn namelijk veel vrouwen die manlief knap vinden. Een aantal wil hem. En manlief is op zijn beurt best gecharmeerd van aandacht. Deze sisters maakt het geen bal uit dat hij een vrouw en 3 kinderen heeft. Zij hebben hem als doel gesteld en gaan daar voor. De een geraffineerd, de ander via omwegen.

Ik voel wanneer zijn hart niet alleen meer bij mij is. Ook al is er verder niets gebeurd, energetisch ontstaat er telkens een afstand tussen ons. Ik weet het direct: er is weer een sister in het spel.

Open relatie

We zien bij velen dat het pad van spiritualiteit inhoudt dat een open relatie moet kunnen. En ik moet je zeggen dat ik in 2017, op het moment dat manlief een retraite had in Portugal, hem ‘carte blanche’ heb gegeven. Verandering was nodig. Bij hem en in onze relatie. En als dat zou betekenen dat hij iemand anders zou ontmoeten, dan was dat maar zo. En daarna hebben we gesproken over of we dat willen. Hebben het ook eens een half jaartje of zo open gelaten. Open voor wat zich ook maar aan zou dienen. Er gebeurde niets, maar wel kregen we het besef dat we allebei ervoor kozen GEEN open relatie te willen hebben. En mocht zich een andere relatie aandienen, dan zou er een keuze moeten worden gemaakt.

In 2020/2021 kwam dat open relatie ding volop naar buiten in de spirituele wereld. Alles moest maar kunnen. En vooral de mannen vinden vaak, dat alles moet kunnen. Zo ook in Portugal.

En we zagen en zien de ene relatie, na de andere kapot gaan. Gezinnen die uit elkaar vallen. Dromen die in duigen vallen.

Maar wie zegt eigenlijk dat open relaties MOETEN wil je spiritueel zijn? Staat dat ook in het lijstje van punten waar je aan moet voldoen? Net zoals dat je in een platte aarde moet geloven om echt wakker genoemd te kunnen worden? We creëren allemaal onze eigen werkelijkheid. En als je al iets moet in dit leven, dan is het naar je eigen hart luisteren. En ontdekken waar de stemmetjes vandaan komen. Want soms is het natuurlijk prima om iets te doen wat spannend is en buiten je comfortzone. Daarin ligt tenslotte groei. Maar dat wil niet zeggen dat een concept waar je het verstandelijk helemaal mee eens bent (we zijn niet elkaars bezit), gevoelsmatig ook kunt blijven steunen. En er is in mijn ogen NIETS fout, als je tot de conclusie komt, dat je iemand niet wilt delen. Ongeacht waardoor dat komt. We zijn waar we zijn, op dit moment.

Sister die de druppel was

Vorige maand was er weer een sister. En hoewel manlief inmiddels zou kunnen weten wanneer iemand iets meer van hem wil dan alleen maar iemand om mee te praten, of iemand die voor haar klust, zijn ego werd toch weer blij van de aandacht en helemaal van de energetische verbinding die ditmaal ook werd gelegd. Ik wist het direct. En ik realiseerde me ook weer, dat het wederom komt op een moment komt van een jubileum.

Ditmaal was het heftig… Ik heb tranen met tuiten gehuild. Mijn ego speelde aardig op. Vol zelfmedelijden.

In 2019 voelde ik al dat ik graag eens alleen wilde zijn. Ik heb gekeken naar een optie om vlakbij mijn werk door de week iets te huren op een camping ofzo, in de natuur, en dan in het weekend thuis te zijn. Ik zou dan op de fiets naar mijn werk kunnen, zodat manlief de auto ter beschikking had. Ik vond die plek niet. En toen kwam C. Ik moest vanuit huis werken. Manlief mocht naar de zaak, omdat ze besturingssystemen maakten voor de voedingsindustrie. En die industrie mocht blijkbaar niet op zijn gat vallen. Ik was nu weliswaar regelmatig alleen thuis, maar dan werkte ik ook. En er was C, waar al mijn aandacht naar toe ging. In mei besloten we te gaan en in augustus zijn we vertrokken. Toen was er al helemaal geen me-time meer, alleen maar heel hard werken om alles op tijd opgeruimd te krijgen.

Nu wonen we in een caravan. Die misschien 9m² is. Niet echt een plek om alleen te kunnen zijn. Dan moet een van tweeën weg. Ik kan mijn emoties niet uiten, als ik dat ongezien wil doen. Ik kan me nergens even terugtrekken. In Portugal was het overigens beter geregeld. Maar sindsdien we sinds vorig jaar april reizen, en vooral wonen op campings, is het gedaan met elke vorm van terugtrekken. Maar ik realiseer me nu vooral: Waarom mag manlief mijn emoties niet zien? Niet weten wat er speelt in mijn gevoelsleven?

Wie ziet mij, wie ziet de verpakking?

We zijn een bijzonder stel: van oorsprong een hardrocker en een kakker, een knapperd met een vrouw met overgewicht. Ik heb gemerkt dat veel mensen ons daarom niet als een stel bij elkaar zouden zetten.